Скачать или смотреть ហេតុអ្វីបានសមាគមន៍មួយនៅស៊ុយអែតនាទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៧០ គាំទ្ររបបខ្មែរក្រហម?

នៅទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៧០ មានសមាគមមួយនៅស៊ុយអែតដែលគាំទ្ររបបខ្មែរក្រហម គឺ សមាគមមិត្តភាពស៊ុយអែត-កម្ពុជា (Sweden–Kampuchea Friendship Association)។ នេះគឺជាអង្គការដែលជឿលើ លទ្ធិម៉ៅនិយម។
នាខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៧៨ សមាជិកសំខាន់ៗ ៥ នាក់របស់សមាគមនេះ បានមកទស្សនកិច្ចកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ (ឈ្មោះផ្លូវការរបស់កម្ពុជាក្រោមខ្មែរក្រហម) ក្រោមការអញ្ជើញផ្ទាល់ពីប៉ុល ពត និងអៀង សារី។ ពួកគេបានចំណាយពេល ១៤ ថ្ងៃក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
សមាជិកទស្សនកិច្ចទាំង ៥ នាក់នោះមានដូចជា៖
លោក Gunnar Bergström៖ អ្នកបង្កើតសមាគម។
លោក Jan Myrdal៖ អ្នកនិពន្ធ និងសកម្មជននិយមឆ្វេងដ៏ល្បីម្នាក់។
លោក Alva Myrdal៖ សកម្មជនអន្តរជាតិល្បី។
លោកស្រី Hedvig Eker-wald៖ សមាជិកសមាគម។
លោកស្រី Marita Wi-kan-der៖ ដែលគាត់ពីមុនបានរៀបការជាមួយអ្នកការទូតខ្មែរក្រហមម្នាក់។
ក្នុងអំឡុងពេលទស្សនកិច្ច ពួកគេត្រូវបាននាំទៅកាន់ទីកន្លែងផ្សេងៗ ដូច ជាសាលារៀន មន្ទីរពេទ្យ និងសហគ្រាស ដែលត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងល្អសម្រាប់ការទស្សនា។ ពួកគេក៏ត្រូវបានទទួលទៅដោយការចាប់អារម្មណ៍ និងអាហារជាតិពិសេសពីប៉ុល ពត និងអៀង សារី។ ទិដ្ឋភាពទាំងនេះផ្ទុយពីស្ថានភាពពិតប្រាកដដ៏តានតឹងដែលប្រជាជនកម្ពុជាកំពុងរងទុក្ខនៅពេលនោះ។
លោក Bergström បាននិយាយថា ក្រុមរបស់គាត់ "មិនបានឃើញ" ការបង្ខំឲ្យធ្វើការ ការសម្លាប់ចោល ឬភាពអត់ឃ្លានឡើយ។ ពួកគេត្រូវបានគេបង្ហាញតែផ្នែកវិជ្ជមានតែប៉ុណ្ណោះ។
លោកស្រី Marita Wikander បានស្នើសុំជួបស្វាមីរបស់នាង ដែលបានត្រឡប់មកកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ប៉ុន្តែនាងមិនដឹងថាស្វាមីនាងត្រូវបានប៉ុល ពត បញ្ជាឱ្យសម្លាប់តាំងពីមកដល់ភ្លាមនោះទេ។ ក្រោយមក កូនប្រុសរបស់នាងបានរកឃើញឈ្មោះឪពុកខ្លួនក្នុងចំណោមបញ្ជីជនរងគ្រោះនៅគុកទួលស្លែង។
រូបភាព និងវីដេអូដែលថតបានពីការទស្សនកិច្ចនោះ បានធ្វើឱ្យលោក Bergström ជឿយ៉ាងខ្ជាប់ថា របបខ្មែរក្រហមកំពុងផ្តួចផ្តើមសង្គមថ្មីមួយ។ គាត់មិនព្រមជឿថាមានការទទួលរងគ្រោះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរក្រោមរបបនេះទេ ទោះបីជាមានភស្តុតាងជាច្រើនលេចចេញមកក៏ដោយ ដូចជារឿងរបស់លោក Dith Pran និង Sydney Schanberg ជាដើម។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ក្រោយមកលោក Bergström បានផ្លាស់ប្តូរការ​យល់ឃើញយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងជ្រៅជ្រះលើអតីតកាលរបស់ខ្លួន។ នៅឆ្នាំ ២០០៨ ឬ៣០ឆ្នាំក្រោយនៃការអញ្ជើញរបស់ប៉ុល ពត គាត់បានត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ ហើយបានចូលរួមក្នុងពិព័រណ៍មួយដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីការទស្សនកិច្ចឆ្នាំ ១៩៧៨ របស់គាត់ ដោយទទួលស្គាល់ថា៖ "ឥឡូវនេះ ខ្ញុំគិតថាការធ្វើដំណើរទាំងមូលគឺជាផ្នែកមួយនៃយុទ្ធនាការឃោសនា ហើយយើងមិនគួរធ្វើវាឡើយ។"