Iranian Nationalist Song : Ey Iran

«ای ایران» (فارسی: ای ایران، تلفظ [ʔej ʔiːˈɾɒːn]) یک آهنگ ملی‌گرایانه ایرانی است که به عنوان سرود ملی غیررسمی این کشور عمل می‌کند. آهنگسازی را روح‌الله خالقی و شعر را حسین گل گلاب سروده است. این سرود اولین بار توسط غلامحسین بنان اجرا شد. تاریخچه این آهنگ به جنگ جهانی دوم در ایران برمی گردد. در سپتامبر 1941، نیروهای متفقین کشور را در پی تهاجم انگلیس و شوروی به ایران اشغال کردند. ایده این شعر با دیدن پرچم های متفقین از پادگان های نظامی و وضعیت اسفناک کشور به اهتزاز در آمد. گل گلاب روزی هنگام بازدید از خالقی شاهد درگیری دو سرباز ایرانی و انگلیسی بود. وقتی گل گلاب ماجرا را بازگو کرد، خواست شعری بنویسد تا ایران و روح ایرانی را در آن زنده نگه دارد. خالقی تصمیم گرفت این آهنگ را بسازد و بنان شعر را بخواند. اولین اجرای آن برای دو شب متوالی در 27 اکتبر 1944 در دبستان نظامی با اجرای بنان در خیابان استانبول برگزار شد. «ای ایران» محبوبیت زیادی به دست آورد که شنوندگان خواستار تکرار آن شدند. بنابراین، سه بار تمدید شد. استقبال و تاثیرگذاری این سرود باعث شد تا وزیر فرهنگ وقت با دعوت از نوازندگان به مرکز صدا و سیما صفحه ای از آن را ضبط و روزانه از رادیو تهران پخش کند. پس از انقلاب 1357 چند نفر به دلیل همکاری در تهیه این سرود به زندان افتادند و خواندن آن جرم تلقی شد اما پس از مدتی برای تحریک سربازان در جنگ ایران و عراق مورد استفاده قرار گرفت و آزاد شد. در سال 1369 گلنوش خالقی دختر روح الله خالقی که به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد درگذشت پدرش در تهران به سر می برد، سرود ارکستر، تک خوانی و گروهی را تنظیم کرد که در آلبوم می ناب توسط انتشارات سروش منتشر شد. مونولوگ این نسخه رشید وطن دوست است

"Ey Iran" (Persian: ای ایران, pronounced [ʔej ʔiːˈɾɒːn]) is an Iranian nationalist song that serves as the country's unofficial national anthem. The music was composed by Ruhollah Khaleghi, and the lyrics were written by Hossein Gol-e-Golab. This anthem was first performed by Gholam-Hossein Banan The song's history dates back to World War II in Iran. In September 1941, the Allied Forces occupied the country following the Anglo-Soviet invasion of Iran. The idea of this poem inspired the poet when he saw the Allied flags waving from the military barracks and the deplorable situation of the country. One day when visiting Khaleghi, Golgolab witnessed a clash between two Iranian and British soldiers. When Golgolab recounted the incident, he wanted to write a poem to keep Iran and the Iranian spirit alive in it. Khaleghi decided to compose the song and Banan would sing the poem. Its first performance was held for two consecutive nights on 27 October 1944 in the military primary school, performed by Banan on Istanbul Street. "Ey Iran" garnered a lot of popularity that listeners demanded its repetition; thus, it was renewed three times. The reception and impact of this anthem caused the then Minister of Culture to invite the musicians to the Sound Broadcasting Center to record a page of it and broadcast it daily on Radio Tehran.

After the Revolution of 1979, several people were imprisoned for collaborating in the preparation of this anthem, and reading it was considered a crime, but after a while, it was used to provoke soldiers in the Iran–Iraq War, and it was released.

In 1990, Golnush Khaleghi, the daughter of Ruhollah Khaleghi, who was in Tehran for the 25th anniversary of her father's death, re-arranged the anthem for orchestra, solo and group singing, which was released on the album May Nab by Soroush Publications. The monologue in this version is Rashid Vatandust.

เอย์อีรอน (เปอร์เซีย: ای ایران‎, "โออิหร่าน") เป็นชื่อของเพลงหนึ่งซึ่งมีชื่อเสียงและได้รับความนิยมอย่างยิ่งของประเทศอิหร่าน บร้องประพันธ์โดย โฮซเซน โกเลโกลับ (حسین گل‌گلاب; Hossein Gole Golab) ทำนองโดยรูโฮล์ลอฮ์ ฆอเลกี (روح‌الله خالقی‎, Ruhollâ Xâleqi) เมื่อ ค.ศ. 1946 ผู้ขับร้องเพลงนี้เป็นคนแรกคือ โกลัม ฮุซเซน บานัน (Qolam Hossein Banan)

เพลง "เอย์อีรอน" มักถูกเข้าใจผิดอยู่บ่อยครั้งว่าเป็นเพลงชาติอิหร่านในปัจจุบันหรือในสมัยก่อนหน้า แท้จริงแล้วมันกลับมีฐานะเป็นเพียงเพลงชาติโดยพฤตินัยในระยะสั้น ๆ กล่าวคืออย่างไรก็ตาม เพลงนี้มีที่ยืนในวัฒนธรรมสมัยนิยมของอิหร่านในลักษณะคล้ายกับเพลง "เม็นออฟฮาร์เลซ" (Men of Harlech) ของแคว้นเวลส์ เพลงนี้ถูกใช้เป็นเพลงชาติอย่างไม่เป็นทางการในช่วงสุญญากาศในการเปลี่ยนผ่านจากเพลงชาติในสมัยของรัฐบาลพระเจ้าชาห์ โมฮัมหมัด เรซา ปาห์ลาวี ซึ่งถูกปฏิวัติในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1979 ไปสู่เพลงชาติใหม่ของรัฐบาลสาธารณรัฐอิสลามใน ค.ศ. 1980