Les boulangères (le lavash au tonil ) du village Karbi en Arménie

Un petit village près d' Ashtarak, dans la neige et le froid qui durent... ces femmes ont ce que l'on aime de l'Arménie; la joie de vivre réelle, en dépit d'une pauvreté non moins réelle. Ce savoir faire millénaire du Lavach, elles en sont les gardiennes, autour de ce four a bois ( Tonil ) dans un brouhaha de leurs conversations et dans la chaleur intense du foyer brûlant,
elles ont le verbe haut et se pressent de rire de tout, d'elles mêmes et de la vie si dure pourtant, un café, une conversation, une blague, un air de musique, sans que se rompe pourtant le travail. Un voyage dans le temps....
Աշտարակի մոտ գտնվող մի փոքրիկ գյուղ, որ ձյուն ու սառը է ... վերջիններիս կանայք ունեն այն, ինչ մենք սիրում ենք Հայաստանին: ապրուստի իրական ուրախությունը, չնայած աղքատությանը, պակաս իրական է: Այս հազարամյա Նավաչի նոու-հաուները, նրանք խնամակալներ են, այս փայտի վառարանում (Տոնիլ), իրենց զրույցների հորմոնով եւ վառվող օջախի ջերմությամբ, նրանք ունեն բարձր բայ, եւ շտապում են ծիծաղել ամեն ինչում, իրենք եւ կյանքը այնքան ծանր, սուրճ, զրույց, կատակում, երաժշտություն, առանց դրա, խախտելով աշխատանքը: Ուղեւորությունը ժամանակի մեջ ....