Yaşar Burak- Anneye Mektup

Sensizliğinin kaçıncı senesindeyim
Bir çoçuğun gurbetine gönlünü salıp salıp
Sen ölüp ölüp dirildin

Ya çocuklar ölmezdi anne
Hele bir devrim beklenirse ülkemde
Çocuklar ölmezdi anne
Kalan ne varsa bende evde
Hasrete bürünmüş bilirim
Öylece yatar içinde

Sessiz ağıtlara,elemlere bürünürsün gecelerde
Ben de uzaklarda işte öyleyim anne

Ayrıldım ayrılalı sana mektup yazmadım
Elbet postacı bizim bizim eve gelmez anne

Kalbime özlemi buğulayıp bir yaz günü gelmek istedim
Ama acılara vurulmuş kavgalarım bırakmıyor

Bu yaz da ektiğin çiçeklerin
Kapının önünde hüzünle açacak anne
İçlerinde kan kırmızısı bir gülü
Benim yerime kokla anne

Sokak lambalarına yediriyorum hıçkırıklarımı
Akşamları yalnızlığıma dönüyorum
Odalardan senin sesin gelmiyor anne

Artık güneşler ısıtmıyor
İnan gülüşler dolaşmıyor yüzünde
Ne zaman sana benzeyen birini görsem
Boğazım düğümleniyor haykıramıyorum anne

Dışarda kar yağarken yüreğimde bir şeyler eriyor
Gün batımında dağınık odamın kirli camlarına
Bir büyük hasretin çığıltısı vuruyor
İçimin oyuklarına sesin doluyor
Oğlum gel çok özledim diyen
Hep karşımda merhamet dolu gözlerin var

Ben bu ölü kentte inan yorgunum anne
Kahırlı gecelerimde bu şehrin
Hep göz yaşlarımı topluyorum
Kaç kez yargılandım gurbetlerde
Gündüz ve gecelerde kınayıp durdum
Acılara abandım bilmem ne kadar yandım kavruldum
Hep bir savaşın içinde olduğumu düşündüm
Suç aletim sadece inacımı kuşanmaktı haykırmaktı
İşte o gündür içimde intihar etti yaşamak
Hayata değil anne ölümlere vuruldum
...