21 Απριλίου 1968 Η πρώτη επέτειος του πραξικοπήματος

Εορτασμός της πρώτης επετείου της 21ης Απριλίου 1967 με την παρουσία του Αντιβασιλέα Γεωργίου Ζωιτάκη και του Πρωθυπουργού Γεώργιου Παπαδόπουλου στην Αθήνα Πλήθος κόσμου εισέρχεται στο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου πραγματοποιείται εκδήλωση, διοργανωμένη από το Δήμο Αθηναίων, για τον εορτασμό της επετείου.

Ο Γ. Παπαδόπουλος εκφωνεί λόγο ενώ οι παριστάμενοι επίσημοι και ο συγκεντρωμένος κόσμος παρακολουθούν. Οι παριστάμενοι χειροκροτούν. Ανθοστόλιστα άρματα και ομάδες του Στρατού Ξηράς, του Ναυτικού, της Αεροπορίας και των Σωμάτων Ασφαλείας παρελαύνουν ενώ ο Γ. Ζωιτάκης και οι λοιποί παριστάμενοι επίσημοι (ανάμεσα στους οποίους ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης Ιωάννης Λαδάς και ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος) παρακολουθούν. Ανθοστόλιστο άρμα του «ελληνικού λαού», πλαισιωμένο από άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με παραδοσιακές ενδυμασίες, παρελαύνει ενώ οι επίσημοι, ανάμεσα στους οποίους ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καρύδας, παρακολουθούν. Χορευτικά συγκροτήματα, στο στάδιο, παρουσιάζουν παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς.

Ο κονφερασιέ Γιώργος Οικονομίδης, σε εξέδρα, στο χώρο του σταδίου, παρουσιάζει το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της εκδήλωσης. Τραγουδιστές, τραγουδίστριες και ηθοποιοί, συνοδευόμενοι από την ορχήστρα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, ανάμεσα στους οποίους η Μαρινέλλα, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Νίκος Σταυρίδης και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, τραγουδούν. Η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιώργος Ζαμπέτας και άλλοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες, συνοδευόμενοι από ορχήστρες, τραγουδούν.

Πυροτεχνήματα που πέφτουν και φωτεινή επιγραφή της 21ης Απριλίου στο λόφο του Λυκαβηττού. Προβολείς, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, φωτίζουν τον ουρανό.

Ο κόσμος χειροκροτεί τους Γ. Ζωιτάκη και Γ. Παπαδόπουλο που αναχωρούν από το στάδιο, έπειτα από το πέρας της εκδήλωσης. Πυροτεχνήματα που πέφτουν στο λόφο του Λυκαβηττού.

Πηγή: www.lifo.gr

«Το 1968 έστειλε ο Παπαδόπουλος πρόσκληση σ΄όλους εμάς του καλλιτεχνικού στερεώματος να πάρουμε μέρος στο Καλλιμάρμαρο, για την επέτειο της 21ης Απριλίου
(...)
Πάμε στο Χίλτον, είμαστε μαζεμένοι διάφοροι. Οικονομίδης, Νίκυ Γιάκοβλεφ, Μαίρη Λω, Κατσαρός , Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Μοσχολιού, και βέβαια Καρέζη, Καζάκος....(...)

Πάμε λοιπόν στο καλλιμάρμαρο, πάτα με να σε πατώ γινότανε. Πίσω μας αναβοσβήνει το "Ζήτω η 21η Απριλίου" και μπουκάρει ο Παπαδόπουλος. Να και η Σοφία Βέμπο, να κι η Καρέζη, να κι Καζάκος! Όλοι τους παίρνουνε μέρος , κι οι "αντιστασιακοί"!

Το πάλκο είναι στο πέταλο ακριβώς. Προχωράμε προς το πάλκο μαζί με τον Ηλιόπουλο κι ο Ντίνος με ρωτάει, ρε Ζαμπέτα, τι θα πούμε στους άλλους τώρα που ήρθαμε κι εκτεθήκαμε εδώ; Γελάω και του λέω, ρε μη σε νοιάζει, τα ίδια που θα τους πούνε κι όλοι όσοι μαζευτήκαν εδώ μέσα, όλοι αυτοί που κάνουνε τους αντιστασιακούς (...)

Έρχεται μετά στα πράματα , 1974, ο Καραμανλής και μας ξανακαλάνε πάλι όλους αυτοί τώρα. Τα ίδια στο Καλλιμάρμαρο ξανά. Μαζευόμαστε ξανά οι ίδιοι… Τώρα είναι στην επικαιρότητα κι ο Κοινούσης με «Τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά».

Αλλά ξαφνικά ανεβαίνει η Βέμπο, με το σεγκούνι της κι ανακράζει τώρα «Παιδιά, του Πολυτεχνείου, παιδιά!».

Με έπιασε ένας κρύος ιδρώτας και σκέφτηκα, ρε τι κάνουμε; Αν υπήρχε Θεός έπρεπε να ρίξει φωτιά να μας κάψει! Όλους! Ιησού Χριστέ, έλεγα από μέσα μου, όλοι πρέπει να περάσουνε δίκη, αν δικάσεις μόνο μένα, δεν κάνει, μόνος θα πάω στράφι.

Με βρίζουνε εμένα και με λένε δεξιό, χουντικό, βασιλικό κι όπως θέλουνε. Ρε, εγώ δεν είπα ποτέ τα τραγούδια μου όπως εξυπηρετούν τους άλλους.

Εγώ δεν είμαι με κανένανε, είμαι με τον εαυτό μου. Εγώ τον Αράπη μου μου μαύρο τον έφτιαξα, μαύρο τον βάφτισα και μαύρονε θα τον ψοφήσω. Ούτε τον κοκκίνησα ούτε τον πρασίνισα ούτε τον έβαψα μπλε. Μαύρος μού ήτανε πάντα και μια ζωή έτσι θα τον έχω. Δεν το αλλάζω τον αραπάκο μου με τίποτα ρε, πάρτε το είδηση!.

Βγάλανε κείνη την εποχή και κάτι τέτοια τραγούδια «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν» και τα σχετικά. Ήτανε ελαφρά τραγουδάκια, σουξέ της εποχής, και ξαφνικά με τη μεταπολίτευση βρέθηκε ο κάθε τέτοιος Μαρκόπουλος να λέει πως έκανε αντίσταση με αυτά τα τραγούδια, κι εννοούσε άλλα , απ΄αυτά που έλεγαν τα λόγια, για τη λογοκρισία.

Το κάθε τραγούδι χτυπάει πάντα ένα συγκεκριμένο στόχο, εννοεί αυτό που λέει ξεκάθαρα. Μας λένε μετά οι ίδιοι ή οι σχολιαστές κι οι κριτικοί, πως είναι αλληγορικά κι ότι ο ποιητής άλλα υπονοεί. Μπούρδες είναι αυτά, μπορεί να μας αρέσει να λένε οι ειδικοί καλά λόγια για τα έργα μας, αλλά να μη φτάνουνε και σε αυτό το σημείο, πως άλλα γράφουμε και άλλα εννοούμε. Προς Θεού!»

Ιωάννα Κλειασίου, «Γιώργος Ζαμπέτας, Βίος και Πολιτεία».