قدرت ذکر - آیت الله العظمی محمدرضا نکونام

ذکر، حکم مددکار یا مَرکب سواری را دارد؛ آن هم مددکاری که بخش عمده‌ای از کار را انجام می‌دهد و آن را تسهیل می‌کند. استفاده از ذکر، حکم استفاده از خودروی سواری یا هواپیما برای نقل و انتقال را دارد که گوینده، خود را به‌راحتی در مقصد و مقصود می‌یابد. کسی که ذکر ندارد، در حکم فردی پیاده است که تمامی فشارهای طی طریق، آن هم در زمانی دراز، بر پاهای وی وارد می‌شود.

دانش ذکر برای توانمندسازی ذکرپرداز بر احاطه به پدیده‌های هستی دارای کد و گراهایی است که می‌تواند قفل ورود به عوالم غیبی و پیوند با قدرت و شتاب آن‌ها را بگشاید و درهای ویژهٔ نفوذ و تصرف در هر یک از پدیده‌ها را بگشاید. قفل هر یک از پدیده‌ها با ذکری خاص باز می‌شود و چنین نیست که با هر کلیدِ ذکری، بتوان قفل پدیده‌ای را گشود. البته با گشودن قفل یک پدیده، می‌توان با ذکرهای خاص و از طریق همان پدیده به گشودن قفل دیگر پدیده‌ها موفق آمد که این کار، تنها در توان اولیای جمعی حق‌تعالی می‌باشد و آنان هستند که تخصص این کار را دارند. هر ذکرْ، کلیدی است برای گشودن قفلی. متخصص ذکردرمانی، توان آن را دارد که برای هر قفلی، کلیدی بیابد و ذکر ویژهٔ آن را بیاورد یا اختراع کند. در این میان، ذکرهای ارتقایی که فرد را از ناسوت به عوالم ربوبی بر می‌دهند و عروج معنوی را رقم می‌زنند، حایز اهمیت است. تخصص در این گونه ذکرها سخت‌تر به دست می‌آید و کارشناس آن باید خود فردی راه‌رفته و آشنای به مسیر باشد. برخی از ذکرها ـ همانند ذکر اعظم ـ نیز حکم شاه‌کلید را دارند، که می‌توان هر قفلی را با آن گشود؛ اما چنین نیست که هرکسی بتواند با این ذکر، به گشودن قفل‌ها بپردازد؛ بلکه این شاه‌کلید که گویی همانند یک تکه سیم است، نیازمند آشنایی به تکنیک استفاده از آن می‌باشد و داشتن سیر مخصوص باطنی، یکی از شرایط بهره‌بردن از آن است.
آیت الله العظمی محمدرضا نکونام