«Εδώ πέρα κι αντίπερα...», συρτό (Πελοπόννησος) ~ Κατερίνα Παπαδοπούλου

Παραδοσιακό τραγούδι της αγάπης με προέλευση από την Πελοπόννησο.

Στην αγροτική ζωή αναφέρεται το τραγούδι και συγκεκριμένα στο αλώνι-σμα και στο λίχνισμα. Τ' αλώνια τα έφτιαχναν σε ψήλωμα, για να τα «πιά­νει» ο αέρας. Τα στάχυα τα άπλωναν στα πλακόστρωτα αλώνια, το τρίψιμο τους γινόταν με άλογα. Τα έδεναν με λαιμαριές σε παράλληλη διάταξη από το στηχερό, έ να γερό ξύλινο κοντάρι που ήταν μπηγμένο κάθετα στη μέση τ' αλωνιού, και τα υποχρέωναν να γυρίζουν τρέχοντας γύρω-γύρω. Χρησιμοποιούσαν γι' αυτό δύο, τρία, μέχρι και οχτώ, ανάλογα με την πο­σότητα των σταχυών που αλώνιζαν. Είχα ιδεί και αλώνισμα με δύο βάρδιες άλογα, δηλαδή οχτώ μπροστά και οχτώ πίσω. Μετά το αλώνισμα μάζευαν το μείγμα αχύρου-σπόρων στο κέντρο του αλωνιού. Και κατόπιν οι λιχνιστάδες πέταγαν με τα δικράνια τους (εργα­λεία ξύλινα ή μεταλλικά σε σχήμα πιρουνιού) ψηλά το μείγμα αυτό και το μεν άχυρο ως ελαφρότερο το σώρωνε ο άνεμος πιο πέρα, το δε σιτάρι ως βαρύτερο έπεφτε κατακόρυφα κάτω. Ήταν κουραστική αλλά διασκεδαστι­κή εργασία. Ιδιαίτερα όταν δεν φυσούσε άνεμος και εξαναγκάζονταν να μένουν άπραγοι πολλές μέρες στ' αλώνι. Με πόση νοσταλγία θυμάμαι τα βράδια που κοιμόμαστε στην εξοχή κάτω από τ' άστρα. Τί συζητήσεις! τί αστεία! τί γέλια! Εκεί όμως αναπτύσσονταν και ειδύλλια, σαν της Μάρως του τραγουδιού: προτιμούσε να την «ψήνει» ο ήλιος και να την «τρώει» η σκόνη, αρκεί να έβλεπε τον αγαπημένο της, τον γιο του πρωτολιχνιστή.