Η τραγωδία της Δράκειας ✦ Ελεάννα Βαρελά

Σύνθεση & πιάνο: Νίκος Χιώτογλου
Στίχοι: Νεοδημοτικό
Τραγούδι: Ελεάννα Βαρελά
Βιολί: Χρήστος Δασκαλόπουλος
Καβάλ: Χρήστος Λιβογιάννης
Κανονάκι: Ζήσης Γεωργαλιός
Κοντραμπάσο: Γιάννης Καραμανιώλας
Λαούτο: Κωνσταντίνος Μούτος
Κιθάρα: Κωνσταντίνος Παππάς
Κρουστά: Αναστασία Λύτρα
Τύμπανα: Άγγελος Τσιριγωτάκης

Ηχογράφηση και μίξη: Rec ‘n’ Mix Studio (Νίκος Δεληστάθης - Τάσος Κουλούρης)
Μastering: AntArt Studios


Η Δράκεια Πηλείου ανήκει σ’ ένα απ’ Μαρτυρικά χωριά της Ελλάδας. Συγκεκριμένα τα ξημερώματα της 18ης Δεκεμβρίου 1943, πλήρωσε με φόρο αίματος 115 παλικαριών για αντίποινα των Γερμανών στις εχθροπραξίες του πολέμου. Σε μια συμπλοκή των ανταρτών με Γερμανούς στρατιώτες λίγο έξω απ’ το χωριό, σκοτώθηκαν δύο Γερμανοί στρατιώτες και τραυματίστηκε ένας, αποτελώντας την αφορμή για αντίποινα των κατοχικών στρατευμάτων. Έτσι κι έγινε, τα Γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στο χωριό, από μονοπάτια δύσβατα αιφνιδιάζοντας τους κατοίκους. Μάζεψαν όσους άνδρες εντόπισαν και τους μετέφεραν στο κεντρικό καφενείο. Από εκεί και μετά ξεκινάει η τραγωδία… με συνοπτικές διαδικασίες εκτελούν εν ψυχρώ 115 Δρακειώτες, στοιβάζοντας τους σε μια ρεματιά. Οι Γερμανοί μετά την εκτέλεση εγκαταλείπουν το χωριό, πίσω μένουν γυναίκες που θρηνούν, μανάδες, κόρες, μικρά παιδιά. Έτσι στον απόηχο του τραγικού αυτού συμβάντος γράφτηκε από τους ντόπιους το ποίημα "Η τραγωδία της Δράκειας". Το ποίημα μελοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Αναπτυξιακού -Πολιτιστικου Συλλόγου "Η Δράκεια" σε συνεργασία με το Τοπικό Συμβούλιο Δράκειας τον Δεκέμβρη του 2022 στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης της μαύρης επετείου της 18ης Δεκεμβρίου 1943.

Στίχοι:
Ήταν βράδυ Παρασκευής, και φοβερό σκοτάδι
που κύκλωσαν οι Γερμανοί της Δράκειας το παζάρι
και πιάσαν όλα τα παιδιά της Δράκειας το καμάρι
λεβέντες ανεκτίμητοι, όλο ομορφιά και χάρη.

Από βραδύς τους κλείσανε μέσα στο καφενείο
και μόλις γλυκοχάραζε, πάνε για το σφαγείο
πέντε-πέντε τους πέρνανε, και στον γκρεμό τους πάνε
τα πολυβόλα βάλανε, κι ευθύς τους τουφεκάνε.

Όλους τους εσκοτώσανε, δεν άφησαν ούτε έναν
φεύγαν οι βάρβαροι εχθροί, από το Λιγορέμα
Πάνε μανάδες κλαίγοντας, με τ’ ορφανά παιδιά τους
πηγαίνουνε και θρήνονται, και τράβουν τα μαλλιά τους.

Δεν ήταν ένας ούτε δυο, ούτε και τρεις και πέντε
ήταν πάνω από εκατό στο ρέμα σκοτωμένοι
σαν μαρτυρήσουν οι ήρωες, πάντα θα ευλογούνται
και μες αυτήν την εκκλησιά, πάντα θα λειτουργούνται.

Μοιρολογούνε τα πουλιά, κι όλοι γνωστοί δακρύζουν
και τα βουνά της Δράκειας μας, αιώνια θα βογγίζουν.