Son Söz

Kimseye dillendirilmemiş kelimelerle susmak en aciz savaşma biçimi muhtemelen…
‘Neden bunu yapıyorum’un cevabı alınamıyorsa hele ki…
Ben canımın yandığını hissettiğim vakitler çok ahmak oluyorum. Böyle kalbimde derin enkazlar, aklımda sürekli inşaat çalışmaları falan…
Acayip derecede ölesim geliyor.
Kendime güvenim intihar metotları geliştiriyor usulca bir kenarda, sonra geç gecikmeden insanlara olan güvenim ölüyor.
‘Başardınız’ diye haykırıyor içimin en köhne yeri bile tüm insanlığa…
Evet! Başardılar…
Tamiri ömrüme meydan okuyacak milyonlarca acı bırakıldı içime… Usul usul cellâtlar edindim hayattan ve hiç kimse ortak olmadı.
En gitmez sandığım yanımdalıklar, arkasına bile bakmasan defolup gitti…
Günlerce halim hatrımı kale almayan bir sürü arkadaş edindim sonra , hiç birine dost sıfatı yükleyemeyeceğim!
Ben ölürsem anca yazdığım kelimeler yas tutar bir kenarda , anca şiirlerimin yası tutulur.
Bir Allahın kulu çıkıpta ‘iyi insandı’ demez. ‘İyi yazardı’ derler yalnızca.
‘Aşkı çok pohpohlardı birini sevdi mi dünyayı görmezden delirdi’ derler…
Sonra ben bilmem kaç asır öteden küfrederim ‘Ulan, hiç mi sevmediniz kaybettiğiniz yanımı?
Hiç mi seyirci kalır, hayranlık beslemediniz?’ Ama yook!
Kelimelerle göklerde gezdirdiğim o küçük adam bile ansa ansa çok pohpohlardı beni, çok şiir kustu arkamdan diye anar…
Aklına bile gelmez onu özlerken döktüğüm yaşlar, onu düşünürken ettiğim dualar…
Canıma okur, yinede ses etmez!
Şimdi içine edilmiş duygularla yazdığım şu cümleler geleceğe kalmayacak kadar silik.
Kurşun kalem seçtim özellikle birkaç yıla eskir sayfalar, silinir boynu bükük alfabenin kendini bir halt sanan kelime öbekleri…
Kurşun kalem temiz iş çıkartıyor anlayacağınız!
Mesela gözyaşlarını diğer kalemler gibi sağa sola bulaştırmıyor. Hafif bir karartı bırakıyor sayfada ama cümleler hala seçiliyor.
Biri seni hiç gitmeyeceğine inandırıp hiç beklemediğin anda defolup gidince böyle saçma tespitler yapıyorsun işte!
Aklın hiç üşenmiyor saçmalamaktan…
Kalbin desen, hala onda…
Şuan canım Eyfel Kulesinden aşağıya fırlatılmış, lüzumsuz bir yaratıkmışçasına acıyor.
Kalbim, top oynarken var gücüyle camlara şut çeken çocukların kırdığı camlar gibi tuzbuz…
Şırıngayla nefesimi çekiyorlar sanki bedenimden, usul usul, acıta acıta!
Keşke diyorum azıcık tebessüm olabilseydim hüznüne…
Azıcık yanına yakışsaydı gülüşüm…
Süslü satırlarla ortak koştuğum ömrüne birazcık sonsuzluk kondurabilseydim…
Buruk hüzünler eskiteceğime can kenarında, ömrünün orta yerinde gezinip herkese ‘o benim’ diyebilseydim…
Gülüşünde eskiseydi keşke , en çocuk yanım…
Keşke , yazdığım her satır dudağında tükenseydi de kendimi aşk zannetseydim bir süre…
Hiçbir keşkenin umudu adam etmeyeceği bir gezegende bu kadar çok keşkelemek çıldırmış olduğumun kanıtı…
Hiç iyi değilim ben…
Gittiğin günden beri sadece yazıyorum…
Gülüşünü,bakışını,saçını,elini ve daha neler neler…
Hele uyandığımda kalbimde beliren o koca boşluk varya…
Nasıl mahvediyor bi bilsen..
Ben sen gelmeden ölmek bile istemiyorum…
Şimdi tek isteğim,
Bana son nefesimde gelip yalan söyle…
Hayatında kim olursa olsun, kaç yılı aşkın bitmişsek bile…
Bana sadece yalan söyle…
‘ Seni seviyorum ‘


Şiir: Seher Şahin
Yorum: Kahraman Tazeoğlu