Маҳкум ҳикояси. “Хотинимнинг хиёнатини кечира олмадим”

Турмушимиз фаровон эди. Аёлим ва бир нафар фарзандимиз билан бахтли ҳаёт кечирардик. Гоҳида турмуш ўртоғим ота уйига кетишидан олдин бозорлик олиб кетиш учун ишхонамга келарди. Ўша кунлардан бирида у менга иш ўргатган устозимнинг назаридан четда қолмаган экан...

Агар кимдир: “Хотининг сенга хиёнат қилмоқда”, деса, ҳеч қачон ишонмасдим. Бироқ бир куни ўз кўзларим билан кўргач, ўзимни бошқара олмадим. Жаҳл устида уларга пичоқ билан ташландим...

Шу бир лаҳзалик ғазаб ҳаётимни буткул ўзгартириб юборди. Кўп йиллардан бери умримни панжара ортида ўтказяпман. Ҳар куни қилган ишим учун пушаймон бўлиб яшайман, лекин қонун барчага тенг.

Turmushimiz farovon edi. Ayolim va bir nafar farzandimiz bilan baxtli hayot kechirardik. Gohida turmush oʻrtogʻim ota uyiga ketishidan oldin bozorlik olib ketish uchun ishxonamga kelardi. Oʻsha kunlardan birida u menga ish oʻrgatgan ustozimning nazaridan chetda qolmagan ekan...

Agar kimdir: “Xotining senga xiyonat qilmoqda”, desa, hech qachon ishonmasdim. Biroq bir kuni oʻz koʻzlarim bilan koʻrgach, oʻzimni boshqara olmadim. Jahl ustida ularga pichoq bilan tashlandim...

Shu bir lahzalik gʻazab hayotimni butkul oʻzgartirib yubordi. Koʻp yillardan beri umrimni panjara ortida oʻtkazyapman. Har kuni qilgan ishim uchun pushaymon boʻlib yashayman, lekin qonun barchaga teng.