Karanlık Kayalıklar🌊

Günlük koşuşturmacalar ve sorumluluklarla geçip gidiyor saatler, günler.. Birbirini kovalayan akrep ve yelkovan gibi kovalıyorsun hayatı kaldığı yerden.. Doluyor bir şekilde günlerin, gecelerin.. Biliyorsun, devam etmek zorundasın çıkmalısın bu histen.Anlıyorsun herşeyi. Görüyorsun gerçeği. İlerlemen gerekiyor, biliyorsun olması gerekeni. Ama... Ama oturuyorsun ya şu sahil kenarına, açıyorsun ya ruhunu sıkıştıran o şarkıları, dalıyorsun ya koşarak kaçmaya çalıştığın herşeyin içine.Nefesin daralıyor sonra, elini götürüyorsun kalbine.Gözlerini kısıyorsun, geçmesini bekliyorsun bu acının.Ağzında birikmiş sözlerden kalan o sası tat.Burnun sızlıyor, vicdanın acıyor kederine.İçinde yüksekten düşme hissi, kalbinden o sarsıntıyı at! Dalgalar vuruyor ya hani sahile..
Dalga dalga büyüyor kelimelerin, tüm harfleriyle sakladığın karanlık kayalıkların içinde.. Karşısında muhatabını bulamadığın cümlelerin kayalardan çarpıp vuruyor yüzüne. Her vuruş geriye daha da büyük bir dalga bırakıyor, her geri çekiliş bir cümleyi daha alıyor geçmişten.. Büyüdükçe büyüyor, uzadıkça çoğalıyor cümleler.. Diziliyor boğazına, bir hıçkırıkta çıkıverecek zehir zemberek sözler.. Üzgün müsün? Kırgın mı? Hazmedemediklerin mi yoksa seni bu kayalıklara çökerten? Haddinden fazla sevdiğin için mi incindin? Bu sevgiyi haketmemiş olması mı seni kahreden? Kulaklarını tıkarken tüm insanlığa, bir solukta suratına çarpılan kanıtlara mı içerledin? Yoksa alamadığın yanıtlara mı öfkelisin?..Öfkeni büyüttükçe titretiyor kalbini, kibrin.Böyle mi bitmeli, böyle mi susmalıydı en incelikli sözlerin? Konuş benimle, atalım şu zıkkımı içimizden, söz veriyorum artık şefkat dolu olacak sözlerim.Ama, yetmedi mi daha kalbim?Dolmadı mı acının vakti?İnan kalmadı takâtim.Ne zaman dinecek öfken? Bu sonu sen seçtin.İçine attıkların oldu felaketin.Söyleyemedin.Dilinin ucunda bir ucu zehirli oklar fırlatılmak üzere beklerken, kayboldu cesaretin.Kıyamadın değil mi? Döküldüğünde dilinden tokat gibi sözler ; 'Onun' ruhunda açabileceğin kağıt kesiği sızıları hissetmesin, acımasın, kanamasın istedin. 'Onu' kendinden bile esirgedin.Şimdi ; çıkmayan sözler boğazında yumru oldu.Seni incitmekten bu kadar korkmuyorken, incinir diye dudaklarını mühürlediğin her bir kelimen biriktikçe dilinin ucunda , büyüyor kendine nefretin.Konuştukça duyulmayan sözlerin, söylenmedikçe fokur fokur kaynayan küfürlerin.Bunların içinde kendine kızdıkların da var, muhatap bulamadıkça öznesini karaladıklarında.. Kenarlarını bilediğin keskin cümlelerini un ufak et, ve gönder dalgalara gitsin.. Ziyan etme; sevgini de, öfkeni de, sözlerini de harcadığın nefese değsin.Hadi kalbim kalk şimdi buradan, tükür dalgalara tüm sitemlerini, tut elimden gidelim