თემურ ელიავა და ნიკა კვესელავა

ბარჯის დაბლობებზე
კოლხეთისა ნისლია,
აკა ბორდის ოხერისა
მთაში თოფებს ისვრიან.

აღარც ჩანგი სატრფიალოდ,
აღარც ქარი აღარსად,
მხოლოდ, გაღმა აფხაზეთში
ატირებულ აფხარცად.

მესმის შენი მაჯის ცემა,
გულიანს და გულიანს,
ოჯალეში წაიქცევა
გავიქცევი გურიას.

სული წმინდა გადმოსული
შეტოპა და გასულა,
მეც კოდორი გადმოვცურე,
მეც ვიცხოვრე კაცურად!

ია არა მოვწყვიტე და
ცრემლი არა ვადინე,
გულის ყურით ვკითხულობდი
შენსა კარაბადინებს.

რას შემყურებ ირაოდან?
შაირო და აშარო.

აღარც მიწად ვიარო და
აღარც ფრთები გავშალო,
აღარც იად გადავიქცე,
აღარც წვიმად მოვიდე.

ვიდგე ვითარც "ობელისკი"
დავბრძენდე და მოვრიგდე.

ვიპოვნიდე საპოვნელას,
წადილია ნეტარი,
ვიპოვნიდე საპოვნელას,
ვიპოვნიდე ნეტავი.

ლაფშა ვეღარ მეწეოდეს,
ქარებს ცაში მივყავდე,
ამდენს რომ არ ვეწეოდე
ასე არუნდა მიყვარდე.

(c) თემურ ელიავა