ปฏิปทาอันให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งสักกายะ

.

ภิกษุทั้งหลาย ก็ปฏิปทาอันให้ถึงความเกิดขึ้นพร้อม
แห่งสักกายะ มีอยู่อย่างนี้ คือ
บุคคล ย่อมสำ คัญเห็นซึ่งตาว่า นั่นของเรา(เอต มม)
นั่นเป็นเรา(เอโสหมสฺมิ) นั่นเป็นตัวตนของเรา(เอโส เม อตฺตา).
ย่อมสำ คัญเห็นซึ่งรูปทั้งหลาย ….
ย่อมสำ คัญเห็นซึ่งจักษุวิญญาณ ….
ย่อมสำ คัญเห็นซึ่งจักษุสัมผัส ….
ย่อมสำ คัญเห็นซึ่งสุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัย …
ย่อมสำ คัญเห็นซึ่งตัณหา(ตณฺห) ว่า นั่นของเรา
นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา.
(ในกรณีแห่งหมวดโสตะก็ดี – ฆานะก็ดี – ชิวหาก็ดี – กายะก็ดี
– มนะก็ดี ได้ตรัสไว้มีนัยเดียวกันกับในกรณีแห่งหมวดจักษุนั้นทุกประการ
ต่างกันแต่เพียงชื่อซึ่งต้องเปลี่ยนไปตามหมวดนั้นๆ เท่านั้น)
ภิกษุทั้งหลาย ก็ปฏิปทาอันให้ถึงความดับไม่เหลือ
แห่งสักกายะ มีอยู่อย่างนี้ คือ

บุคคล ย่อมตามเห็นด้วยดีซึ่งตาว่า นั่นไม่ใช่ของเรา
(เนต มม) ํ นั่นไม่ใช่เป็นเรา(เนโสหมสฺมิ) นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา
(น เมโส อตฺตา)
ย่อมตามเห็นด้วยดีซึ่งรูปทั้งหลาย ….
ย่อมตามเห็นด้วยดีซึ่งจักษุวิญญาณ ….
ย่อมตามเห็นด้วยดีซึ่งจักษุสัมผัส ….
ย่อมตามเห็นด้วยดีซึ่งสุขเวทนา ทุกขเวทนา หรือ
อทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัย …
ย่อมตามเห็นด้วยดีซึ่งตัณหาว่า นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่ใช่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา.

-บาลี อุปริ. ม. ๑๔/๕๑๖/๘๒๑.

พุทธวจนฉบับ ๒๐ สังโยชน์
วัดนาป่าพง http://watnapp.com
____________________________________

#พุทธวจน
#สังโยชน์
#ปฏิปทาอันให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งสักกายะ