حرز و طلسم آیت الکرسی - آیت الله العظمی محمدرضا نکونام

حساسیت‌ها و افراط و تفریط‌ها ذکرها را در هیأت ضعیفی که دارد، راحت نگذاشته است. کسی که صاحب فرزند نمی‌شود و احساس و عاطفهٔ وی از این ناحیه جریحه‌دار است، به هر شیادی رو می‌آورد و هر چیزی را به‌راحتی به عنوان ذکر مستجاب می‌پذیرد و گاهی نیز به اسم علم و خردگرایی، بنیاد یک نظام رفیع ماورایی را ـ که انبوهی از گزاره‌های تخصصی را در خود دارد ـ به‌کلی منکر می‌شوند و آن را خرافه می‌پندارند.
البته این بازار آشفته، گاه توسط صاحبان قدرت و سیاستمداران نیز گل‌آلود می‌شود و برای نمونه، مسجد جمکران چنان اهمیت داده می‌شود که قداستی بیش از حرم حضرت معصومه علیهاالسلام می‌یابد؛ درحالی‌که حضرت معصومه سلطان سرزمین قم می‌باشند و پدیده‌ای بی‌اذن آن حضرت علیهاالسلام حرکتی ندارد و حتی این مسجد نیز همانند دیگر سرزمین‌های مربوط به قم، در تحت تصرف و عنایت آن حضرت می‌باشد.

با گسترش افراط‌ها و تفریط‌ها، این حقیقت‌هاست که گم می‌شود و افراط‌ها و تفریط‌ها چنان آویزان حقیقت‌ها می‌شود که آن را از ارزش می‌اندازد و به محاق می‌برد. دانش ذکر نیز از این بلیهٔ فراگیر مصون نمانده است و اقبال‌های افراطی به شیادان و خرافه‌پردازان، تفریط و بی‌اعتنایی برخی ـ به‌ویژه جامعهٔ علمی و برخی دانشیان ـ را به اصل ذکر سبب شده است. به هر روی، کاش دانش ذکر تنها با این مصیبت روبه‌رو بود که مورد کم‌مهری و بی‌توجهی دنیای علمی قرار می‌گرفت!
امروزه ذکردرمانی در دست شیادان و کلاهبرداران و حکیم‌باشی‌هایی قلابی گرفتار است و آنان ذکرهای ناشیانه می‌دهند تا مردم ساده‌دل و نیازمند را سرکیسه کنند. برخی از آنان، گاه چهارده گوسفند می‌گیرند، به بهانهٔ این‌که چهارده طلسم را به آن بیامیزند و البته کباب‌برگ و فیله‌های آن را پایین می‌دهند. بازار دروغ‌گویی و شیادی در حاشیهٔ ذکر رایج است، بلکه ذکرهای درست را به حاشیه برده است. البته کسی می‌تواند با چنین معرکه‌گیرانی مبارزه کند که خود در این زمینه آگاهی دارد، نه نیروهای درگیر با ایجاد نظم و امنیت روانی و فیزیکی.
باز تکرار می‌کنیم در مراجعه به مدعیان ذکردرمانی، اصل بر فساد، حقه‌بازی و دروغ‌گویی آنان می‌باشد؛ مگر این‌که خلاف آن با تایید خاص از ناحیهٔ عالمی ربانی و محبوبی ثابت شود که شأن اولیای حق، اجلّ از آن است که بخواهند با دانش‌های موهبتی خود کاسبی کنند. آنان با بی‌نیازی و بی‌طمعی و در عشقی پاک زندگی می‌کنند و نیاز به کاسبی از ناحیهٔ مردم، آن هم مردم گرفتار و دردمند، ندارند.
رواج رمّالی سبب شده است جامعهٔ علمی ـ که خود از بیماری‌های روحی روانی رنج می‌برد ـ در برخی از لایه‌هایی که دارد، اصل حقیقت دین و دانش ذکر را منکر شود؛ چرا که شیادان، بیماران را نه تنها درمان نمی‌کنند، بلکه امراض آنان را شدت می‌بخشند. در دانش ذکردرمانی، مهم‌تر از گفتن ذکر، یافت متخصص و رجوع به استاد کارآزموده می‌باشد که وی هم راهنماست و هم به مدد نفس قدسی خود، ذکر را امداد و صاحب اثر می‌کند.
آیت الله العظمی محمدرضا نکونام