ΚΑΤΩ ΟΡΕΙΝΗ ΣΕΡΡΕΣ

Το χωριό Ορεινή βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του Νομού Σερρών, σε απόσταση 17 χλμ. από την πόλη των Σερρών και 10χλμ. από το χιονοδρομικό κέντρο του Λαϊλιά. Είναι χτισμένο στη νότια πλευρά του όρους Λαϊλιά και δυτικά του όρους Μενοικίου. Αποτελείται από δύο οικισμούς, την Άνω και την Κάτω Ορεινή με συνολικό πληθυσμό 820 κατοίκων. Είναι από τα λίγα χωριά του Νομού Σερρών που αντιστέκεται στο φαινόμενο της αστυφιλίας και «κρατάει» τους κατοίκους του, παρ' όλο που δεν διαθέτει κάποια εύφορη πεδιάδα.Το κλίμα είναι ξηρό και υγιεινό.
Για την ιστορία του χωριού δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες ή ευρήματα σκαπάνης, παρά μόνο η προφορική παράδοση των κατοίκων. Μια εκδοχή υποστηρίζει ότι το χωριό το δημιούργησαν τρία αδέλφια που ήταν νομάδες κτηνοτρόφοι. Ο ένας ο Έντσιος εγκαταστάθηκε στην τοποθεσία "Νάγλεντα", ο άλλος στην τοποθεσία "Ιουντάνοβο" και ο τρίτος στην τοποθεσία "Γερακαρέ". Αργότερα οι οικογένειες τους καθώς και μια άλλη ομάδα κατοίκων της περιοχής ενώθηκαν, εξαιτίας του φόβου από τις επιδρομές των ληστών και έτσι δημιούργησαν το χωριό. Η ενσωμάτωση όμως στο λεξιλόγιο των κατοίκων κάποιων λέξεων της «κοινής σλαβικής γλώσσας» (δηλ. πριν τη γλωσσική διαφοροποίηση των Σλάβων σε Ρώσους, Τσέχους, Βόσνιους κ.α.) μας κάνει να εικάζουμε ότι η παρουσία των κατοίκων εδώ ανάγεται στην εποχή πριν το 9ο αιώνα.
Εξάλλου, υπάρχουν στοιχεία που μαρτυρούν ότι πριν 350-400 περίπου χρόνια στο χωριό έπεσε επιδημία χολέρας, η οποία παρ'ολίγο να αφανίσει τους κατοίκους. Όσοι διασώθηκαν, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό. Όταν υποχώρησε η επιδημία, επέστρεψαν ξανά στον τόπο τους και τότε ονόμασαν το χωριό "ΦΡΑΣΤΑΙΝΑ" από το σλαβόφωνο ιδίωμα (vrastena), που σημαίνει ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ . Η σημερινή ονομασία του χωριού, Ορεινή, προέκυψε λόγω της γεωγραφικής του θέσης.
Η γλώσσα που μιλούν οι ηλικιωμένοι του χωριού παρουσιάζει ιδιαιτερότητες. Οι ίδιοι την αποκαλούν "ντόπια" και είναι ένα μίγμα σλαβικών, ελληνικών, τουρκικών και αλβανικών λέξεων. Η ιδιορρυθμία της αυτή οφείλεται σε παράγοντες που επιβλήθηκαν από το ιστορικό γίγνεσθαι της περιοχής, δηλ. εξαιτίας της στενής επαφής ή συνύπαρξης του ελληνικού στοιχείου με πολλούς διαφορετικούς λαούς στη Μακεδονία. Έτσι ο ντόπιος πληθυσμός χρησιμοποιούσε αυτή τη γλώσσα για να συνεννοηθεί αλλά και για ν' αποφύγει το μίσος των Τούρκων και το παιδομάζωμα που γινόταν κυρίως σε βάρος των Ελλήνων. Αργότερα, την εποχή που οι Βούλγαροι οραματίζονταν τη Μεγάλη Βουλγαρία (βλ. Συνθήκη Αγ. Στεφάνου - Βαλκανικοί πόλεμοι), η χρήση του σλαβόφωνου ιδιώματος πολλές φορές ήταν αναγκαστική, αφού τα βουλγαρικά κομιτάτα είχαν βαλθεί με τη βία να αφανίσουν καθετί ελληνικό και ειδικότερα την ελληνική γλώσσα.