Χορός Θρασυβούλου Στανίτσα - Χερουβικό, Ήχος γ', Γρηγορίου Πρωτοψάλτου

Πρόκειται για την εκτέλεση του Χερουβικού της Εβδομάδος του Γρηγορίου του Βυζαντίου, Πρωτοψάλτου της Μεγάλης Εκκλησίας, σε ήχο γ' από το βυζαντινό χορό του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μ.τ.Χ.Ε. Θρασυβούλου Στανίτσα, όπως κυκλοφόρησε από το Ίδρυμα Βυζαντινής Μουσικολογίας στο δίσκο:
Γρηγόριος Πρωτοψάλτης ο Βυζάντιος (1778 - 1821) – η ζωή και το έργο του, ΙΒΜ 102, Αθήναι 1977.

Το κείμενο είναι ελαφρώς επεξεργασμένο, γι' αυτό και ανέβηκε από την παρτιτούρα της ηχογράφησης και όχι από κάποιο κλασικό βιβλίο. Αν και από την παρτιτούρα που είχα στα χέρια μου απουσίαζε ο πρόλογος, προφανώς θα πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με το δίσκο του Πέτρου Μπερεκέτου, στον πρόλογο του μουσικού κειμένου του οποίου ο εκδότης καθηγητής κ. Γρηγόριος Στάθης σημειώνει ότι «η γραφή των κειμένων μετά τινος διορθώσεως επί το γλαφυρώτερον εγένετο υπό του κ. Θρασ. Στανίτσα». Πάντως, η επεξεργασία αυτή είναι εν μέρει διαφορετική από αυτή που σώζεται καλλιγραφημένη από τη γραφίδα του Άρχοντα.

Ο κ. Νικόλαος Γιάννου, που συμμετείχε στην παρούσα ηχογράφηση, μας πληροφορεί για το παρασκήνιο της εγγραφής του Χερουβικού (από τη σελίδα http://analogion.com/forum/showpost.p... ):

«Μετά την παρουσίαση στην αίθουσα του Παρνασσού της συναυλίας με μέλη του Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, επιλέχτηκαν τα μέλη του χορού που θα πηγαίναμε (κι εγώ μέσα) στο studio της Columbia για την έκδοση των δίσκων.
Πήγαμε λοιπόν στο studio και αρχίσαμε την ηχογράφηση.
Όταν φτάσαμε στο Χερουβικό του γ' ήχου τη θέση «ύμνον» οι ψάλλοντες το μέλος δεν μπορούσαν να πουν σωστά τις εναλλαγές του χρωματικού με το διατονικό.... διακοπή στη διακοπή... Ο κ. Γρ. Στάθης από το κοντρόλ έλεγε «Προσπαθήστε ρε παιδιά»....
Νευρίασε ο δάσκαλος και του είπε έντονα: «Έλα να τους το μάθεις εσύ!!» και άνοιξε την πόρτα, βγήκε στο διάδρομο και άναψε τσιγάρο, ενώ ο κ. Στάθης ήρθε κοντά μας και έβαζε έναν - έναν να ψάλει την επίμαχη θέση, μα δεν περπατούσε.
Βγήκα τότε και πήγα στο δάσκαλο, που μου είπε: «Κολλήσαμε!»
«Νομίζω πως μπορούμε να ξεκολλήσουμε...» του είπα.
«Δάσκαλε, η θέση αυτή είναι μελωδικότατη! Να την πείτε μονωδία εσείς, για να ξεκολλήσουμε!»
Δίκιο έχεις, μου είπε, πάμε μέσα... Όπερ και εγένετο....»