ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ, Ω ΤΑΞΙΔΙ
Τα προκαταρκτικά
Σνιφ. Πάει, τελείωσε το καλοκαίρι. Επιστρέφεις στην πόλη κι αρχίζεις να το ταξινομείς. «Φορτώνεις» τις φωτογραφίες από το κινητό τηλέφωνό σου κι από την ψηφιακή σου κάμερα στον υπολογιστή, από εκεί τις «φορτώνεις» όλες στο στικάκι, το πηγαίνεις σε ένα κατάστημα, εμφανίζεις τις φωτογραφίες, γυρίζεις σπίτι, τις κοιτάς προσεκτικά και πέφτεις στο ποτό για τρία μερόνυχτα. Όχι για να πνίξεις τη νοσταλγία σου γι’ αυτά που έζησες, αλλά για να παρηγορηθείς γι’ αυτά που δεν έζησες τις μέρες των διακοπών.
Ως φόντο πίσω σου στις φωτογραφίες προβάλλει το γνωστό σκηνικό της ελληνικής νησιωτικής πραγματικότητας. Μπιτς μπαρ με τραπεζοκαθίσματα και καναπέδες στην αμμουδιά, ρεντ ρουμς που βλέπουν στον ακάλυπτο, μπουφέδες ξενοδοχείων με βουλγάρικα μέλια, ταβέρνες με συναγρίδα Σενεγάλης, μηχανάκια με κομμένες εξατμίσεις, λιπαρές θάλασσες, κουρασμένα δειλινά.
Όταν συνέλθεις, αναρωτιέσαι: Τι κάνουμε τώρα;
Και τώρα δράση 90΄΄
Ανασκεύασε μέσα σου όλα τα τουριστικά που έζησες και φέρ’τα στα μέτρα σου, ώστε να εντυπωσιάσεις, ψευδαισθητικά, τον εαυτό σου και τους άλλους. Για το καλό της ψυχής σου, σου προτείνω τα εξής:
1. Στις αφηγήσεις σου να αποκαλείς πάντα τις δεκαπενθήμερες διακοπές σου ως «Ταξίδι». Διακοπές πηγαίνει το πόπολο, ενώ οι φωτισμένοι αυτό που ζουν είναι πάντα ένα Ταξίδι, ακόμα κι όταν πετάγονται μέχρι το περίπτερο για τις κυριακάτικες εφημερίδες.
2. Να ενσταλάξεις μια αίσθηση βάθους στο ταξίδι σου. Όχι, δεν πήγες στο νησί για να φας κατεψυγμένα καλαμαράκια και να χορτάσεις ύπνο πασαλειμμένος μέχρι τα ρουθούνια με αντικουνουπικό. Πήγες για να συλλάβεις την ψυχή των ντόπιων, για να εξερευνήσεις το Άλλο που έκρυβε εκείνος ο τόπος μέσα του, ακολουθώντας τη φωνή του πεπρωμένου σου.
3. Να δυσφημείς τους τουρίστες. Να κρατάς αποστάσεις από τον μέσο επισκέπτη του νησιού, ο οποίος άγεται και φέρεται από τις συνήθειες και τις βεβαιότητές του. Εσύ έκανες έρωτα μ’ αυτό τον τόπο, εκείνοι ξάπλωσαν πάνω του σαν να ήταν πόρνη.
4. Να επιλέξεις μια στιγμή θείας χάριτος που έζησες σ’ αυτό τον τόπο. Εκείνος ο τσοπάνης – τι τσομπάνης δηλαδή, γκουρού ήταν – που με μια ματιά του μετάγγισε μέσα σου το νόημα της ύπαρξης. Εκείνος ο γέρος ψαράς που εννόησε την ποιότητά σου, σε κάλεσε στην απόμερη καλύβα του, σε κέρασε κακαβιά και τσίπουρο και μοιράστηκε μαζί σου τον ατάραχο σεβασμό που ένιωθε για τον θάνατο.
5. Καθώς τα αφηγείσαι όλα αυτά, άφησε το σώμα σου να αφηγείται την περιπέτειά του. Με τα χέρια σε στάση προσευχής πάνω από μια πιατέλα με κατσικάκι σε κάποια χασαποταβέρνα της γειτονιάς σου, άφησε να διαφανεί μια σκιά μελαγχολίας στο βλέμμα σου, λες και η κόρη του ματιού σου έχει συγκρατήσει για πάντα κάτι από το άπειρο που ατένισε όλες αυτές τις μέρες, χαμένος στη μεγάλη συμπαντική και χρονική σχισμή όπου σε έριξε το Ταξίδι σου.
Τέλος χρόνου.
–Σάκης Σερέφας: 90 Δευτερόλεπτα (Οδηγίες για την Επίγεια Ζωή)
Περισσότερα για τους Τρελός τσεκάρετε:
Fb: https://www.facebook.com/LostreAthens...
Insta: / lostre_athens
Bandcamp: https://lostre.bandcamp.com/album/los...
Spotify: https://open.spotify.com/artist/3BsTA...
Информация по комментариям в разработке