Υμνος Της Αθηνας Απο Των Κωστη Παλαμα Αποσπασμα 4

Όση λαμπράδα η Αθηνά σκορπά ψηλά στα ουράνια
τόση μαυρίλα οι Γίγαντες βαθιά στη χτίση απλώνουν.
80
Στον Όλυμπο με μάνητα τα μάτια τους υψώνουν
και λυσσασμένοι χύνονται να φτάσουν την κορφή του.
Θαρρείς η νύχτα βάλθηκε να σβήσει την ημέρα!
Τ’ άμετρα πλήθη των θεών και του Ολύμπου ακόμα
νιώθουν για πρώτη και στερνή φορά τον κρύο το Φόβο.
85
Κι όση ζωή κι αν έμεινε, βαθιά, σκιαχτά κρυμμένη
το ανάσασμά της το κρατά να ιδεί τί θ’ απογίνει.
Κουνιέται ο μέγας Όλυμπος σα δέντρο καρπισμένο
που για να ρίξει τον καρπό το σειούν απ’ τον κορμό του.
Και σαν αυτούς που θέλουνε κάτι ψηλά να φτάσουν
90
και παίρνουν και σωριάζουνε πέτρες τη μια στην άλλη,
έτσι κι οι Γίγαντες βουνά στα χέρια τους αδράχνουν,
το ένα στο άλλο ορμητικά σωριάζουν, ανυψώνουν
άσωστη σκάλα, αλύγιστη πρωτακουσμένη σκάλα
ν’ ανέβουνε στον Όλυμπον, οπὄχει τη Ροδόπη,
95
τον Πίνδο και το Πήλιο για σκαλοπάτι του έχει.
Του κάκου ο Παντοδύναμος τ’ αστροπελέκια ρίχνει
και ντύνονται οι αθάνατοι για να τους πολεμήσουν
μ’ όλη τους την αρματωσιά και μ’ όλη τους τη δόξα.
Σαν το χαλάζ’ οι κεραυνοί πέφτουν, ξεσπούν· κι εκείνοι
100
χιμάνε φοβερότεροι στων κεραυνών τη λάμψη.