ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΛΑΔΑΚΗΣ του Αη Γιώργη ΡΟΔΟΣ

ΑΗ ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΛΑΔΑΚΗΣ

Ἅη μου Γιώργη ‘φέντη μου καλέ μου καβαλάρη
ἁρματωμένε μὲ σπαθὶ καὶ μὲ γρουσὸν κοντάρι.
Ἄγγελος εἶσαι στὴ θωριά, ἅγιος στὴ θεότη
Παρακαλῶ σε βόθα μου καλέ μου στρατιώτη.

Ἀπὸ τὸ ἄγριο θεριὸν καὶ δράκοντα μεγάλον
ὅπου τοῦ πέρνασι ἄθρωπον καθὰ πουρνὸν καὶ ἄλλον.
Ἂ δὲ τοῦ πέρνασι ἄθρωπον καθὰ πουρνὸν στὴν ὧραν
νερόν δὲν ἔφηνεν νὰ πιεῖ κανένας μὲς τὴν χώρα.

Τὰ μπουλετιὰ ἐρίξασι τίνος θέλου νὰ τύχουν
κι ετύχασι ντὰ μπουλετιὰ πρὸς τὴν βασιλοπούλα.
Ἐτύχασι ντὰ μπουλετιὰ πρὸς τὴν βασιλοπούλα
ὅπου τὴν εἶχε ἡ μάνα της μονιὰ κι ἀκριβοπούλα.

Ὁ βασιλιὰς σὰν τό ‘μαθε μπολὺ βαρὺν ντοῦ φάνη.
Οὕλον ντὸ βιός μου πᾶρτε το καὶ τὸ παιδί μου ἀφῆστε.
Λαὸς σηκώθη ἀριφνητος στὸν βασιλιά καὶ πάει.
Γιὰ δῶς μας τὸ παιδάκι σου γιὰ παίρνομε γκι ἐσένα.

Πᾶρτε την γκαὶ στολίστε την μ’ἀτίμητα πετράδια
μὲ ἀργυρὰ καὶ μὲ χρουσὰ κι οὕλο μαργαριτάρια.
Νύφη νὰ τήνε ντύσετε ὁ δράκος νὰ τὴ σκίσει
καὶ τ’ὄμορφόν ντης τὸ κορμί νὰ τὸ γλυκομασίσει.

Στὰ μάρμαρα τοῦ πηγαδιοῦ ρίξαν ντὴν ἁλεσύδα
κι ἐδέσαν ντη ντὴν ὄμορφη κι ἄτυχην κορασίδα.
Ὁ Ἅης Γιώργης το ‘μαθε καὶ θέλει νὰ τὴ σώσει
καὶ ‘που τὸ ἄγριο θεριὸ νὰ τὴν ἐλευθερώσει.

Τὸ γρίβαν ντου καλίκεψε καὶ πάει νὰ τὸν ποτίσει
καὶ στο νερὸν ντοῦ πηγαδιοῦ ἐπήε νὰ καθίσει.
Γυρίζει ἡ κόρη τὸν θωρεῖ μὲ δακρυσμένο βλέμμα.
Φύε τοῦ λέει ἐφέντη μου, γιατὶ θὰ φάει κι ἐσένα
ἐτοῦτο τ’ἄγριο θεριὸ ὁποὺ θὰ φάει ἐμένα.

Ἄφης με κόρη ἄφης με λιγάκι νὰ ξαπλώσω,
λιγάκι νὰ ξεκουραστῶ κι ἐγὼ νὰ σὲ γλιτώσω.
Ὁ ἅγιος κοιμήθηκε γκαὶ τὸ θεριὸ σιμώνει,
οὕλα τὰ ὅρη σείουνται, τὰ δέντρα ξεριζώνει.

Σήκου τοῦ λέει ‘φέντη μου καὶ τὸ νερόν ἀφρίζει\
κι ὁ δράκοντας τὰ δόντια του γιὰ μένα τ’ἀκονίζει.
Σηκώθηκεν ὁ ἅγιος σὰν παραλοϊσμένος
καὶ τὸ κοντάριν του ἕρπαξε ὡς ἦτο μαθημένος.

Μιὰ γκονταριὰν τοῦ τράβηξε τοῦ δράκοντα στὸ στόμα
καὶ τὸ θεριόν γκυλίστηκε χαμαὶ στῆς γῆς τὸ χῶμα.
Σύρε κόρη στὸ σπίτι σου καὶ σύρε στοὺς γονεῖς σου
καὶ πὲς τος ποιὸς σοῦ γλίτωσε σήμερον τὴ ζωή σου.

Κι ἐπιλοάτ’ὁ βασιλὰς στὸν ἅγιο καὶ λέει:
-«Χαλάλι σου τὰ πλούτη μου, χαλάλιν ντο παιδί μου.
Χαλάλι σου τὰ πλούτη μου, χαλάλιν ντο παιδί μου
χαλάλιν γκι ἡ κορώνα μου πού ‘χω στὴν γκεφαλή μου.»

-«Χαίρου τα καὶ τὰ πλούτη σου, χαίρου καὶ τὸ παιδί σου,
χαίρου καὶ τὴν κορώνα σου πού ‘χεις στὴν γκεφαλή σου.»
-«Γιὰ πέ μου νέε ἔνδοξε πῶς εἶναι ντ’ὄνομά σου
γιὰ νὰ σοῦ κάμω χάρισμα νά ‘ναι ντῆς ἀρεσκειᾶς σου.»
«Γεώργιο μὲ λέουσι μποὺ τὴν Καππαδοκία.
Θέλεις νὰ κάμεις χάρισμα εἰσὲ μιὰν έκκλησία.
Καὶ πιάσε καὶ ζωγράφισε Χριστὸν καὶ Παναΐα.
Καὶ στὴ δεξιά της τὴ μεριὰ βάλ’ἕνα καβαλάρη,
ἅρματωμένο μὲ σπαθὶ καὶ μ’ἀργυρόν γκοντάρι».