Βαρδούσια - Σκούφια 2260μ Μοναχική 14/15-10-2020

Επωφελήθηκα ένα άνοιγμα του καιρού δύο ημερών και ξεκίνησα μόνος για τα Βαρδούσια και συγκεκριμένα για την κορυφή Σκούφια 2260μ. που δεν την είχα κάνει και πάντα με προκαλούσε. Ανοίγω μία παρένθεση για να πω δύο λόγια γιατί μόνος και όχι με παρέα που λογικά θεωρείται καλύτερα. Είναι αφάνταστα δύσκολο να ταιριάξεις τους λόγους και τα ενδιαφέροντα αυτών που πάνε στα βουνά. Οι περισσότεροι δεν έχουν κάποιο στόχο ή κάποιο πλάνο με συνέπεια να μην ξέρουν τι πραγματικά θέλουν κι ακόμα γιατί το κάνουν! Οι εκδρομές με "φίλους" στο βουνό καταλήγουν σε ψυχοαναλύσεις και σε αφήγηση βιωμάτων της πόλης, της δουλειάς, της οικογένειας, της οικονομίας, της πολιτικής κτλ. Να ξέρετε ότι τα περισσότερα παγκόσμια προβλήματα συζητούνται και "λύνονται" στα βουνά... Ποιος νοιάζεται για το πως λέγονται οι κορυφές που μας περιβάλουν? τι ύψος έχουν? από ποια διαδρομή θα πάμε? Οι περισσότεροι απλά ακολουθούν χωρίς να προβληματίζονται αφού "πληρώνουν" και θέλουν διαδρομές εντός μονοπατιών, χωρίς ανωμαλίες, υπερβάσεις και πολλά ζόρια. Ξέρετε πόσες φορές μου έχουν πει διάφοροι "σύντροφοι" στο βουνό "προχώρα, όλο φωτογραφίες και βίντεο παίρνεις και χαλάς την συνοχή της ομάδας...." Κάποιοι ενοχλούνται και από τις πόζες που παίρνω όταν φωτογραφίζω τον εαυτό μου... Κάποιοι ενοχλούνται ακόμα και από το χιούμορ που κάνω αδιαλείπτως .... Γι' αυτούς τους λόγους, μόνος μου χορεύω κι όσο θέλω πηδάω (δυστυχώς όχι με την μεταφορική έννοια), που πολύ σοφά λέει ο λαός. Όταν είσαι μόνος, ρουφάς ανεξάντλητα αυτό που σ' ευχαριστεί στη διάβα σου, παίρνεις τον χρόνο σου, κάνεις στάση όποτε θελήσεις, χαίρεσαι αλλά και ταυτόχρονα μάχεσαι με τον εαυτό σου για το αν πρέπει να κάνεις κάτι που φαίνεται επικίνδυνο η ανώφελο. Σταματάω εδώ γιατί δεν κάνουμε διατριβή για το τι μας ωθεί στα βουνά και ίσως είναι κουραστικό για πολλούς από εσάς που τα διαβάζετε. Πάμε λοιπόν στη δράση. Ξεκίνημα Τετάρτη πρωί από Αθήνα και στάση στην Αλίαρτο για καφέ, προμήθειες. Στάση στο ύψος του χωριού Οίτη 636μ. για φωτογράφιση του χωριού, του Καλλίδρομου 1399μ, του Παρνασσού 2457μ και της Όθρυς 1727μ. Στάση στην είσοδο της Παύλιανης 1100μ. σε ένα παράξενο "παράθυρο" μέσω του οποίου βλέπεις το χωριό και το βουνό Οίτη 2152μ. Στάση λίγο μετά την Καλοσκοπή για το μεγαλείο της Γκιώνας 2508μ. Στάση κοντά στη Στρώμη για το πανόραμα των Βαρδουσίων 2495μ. Στάση 1.5 χλμ πριν την Στρώμη στον καταρράχτη της "Κρέμασης". Στάση στο παλαιό γεφύρι του Μόρνου πάνω από το ομώνυμο ποτάμι και κάτω της κορυφής "Πύργος" 2066μ της Γκιώνας που χάσκει από πάνω. Στάση στην είσοδο του χωριού Αθανάσιος Διάκος στο ναό του Αγ. Νεκταρίου και του ξενοδοχείου "Βαρδούσια". Στάση στο ύψωμα του Προφ. Ηλία 1465μ στην καρδιά των Βαρδουσίων όπου και άφησα το ΙΧ. Ανάβαση μέχρι τα 1918μ στο κλειστό λόγω εποχής, καταφύγιο του ΕΟΣ Άμφισσας στη θέση "Πιτιμάλικο". Υπήρχε ήλιος με δόντια λόγω του δυνατού παγερού αέρα. Δεν περίμενα τόσο κρύο γι' αυτό φόρεσα ότι είχα μαζί μου, αλλά ήμουν οριακά όσον αφορά την θερμοκρασία σώματος. Στο καταφύγιο έφαγα, έστρωσα υπόστρωμα-υπνόσακο και πήρα έναν υπνάκο. Ξεκίνησα για το καταφύγιο του Πεζοπορικού στη θέση "Μετερίζια" 2015μ. Εκεί υπήρχε ένα ξύλινος πάγκος-κρεβάτι που παρέπεμπε στη Προκρούστειο κλίνη. Ευτυχώς όταν ξάπλωσα μετρήθηκα και ήμουν ίσα-ίσα έτσι δεν χρειάστηκε κάποια περαιτέρω ενέργεια... Ο άνεμος όχι μόνο δεν έκοψε αλλά δυνάμωσε. Η ώρα ήταν 17.30. Κουκουλώθηκα μέσα στον υπνόσακο και περίμενα την δύση για τα ωραία- λόγω αέρα- χρώματα. Στις 19.30 αφού πήρα φωτογραφίες, βίντεο, μπήκα στο σάκο επιβίωσης, τον πουπουλένιο υπνόσακο και κλείδωσα το κρύο απ' έξω.... Πρωινό ξύπνημα με αδυσώπητο κρύο. Στις 7.30 ξεκίνησα την πορεία κατά μήκος της χωμάτινης λοφοσειράς (Μετερίζια) και έφτασα στη ρίζα της Σκούφιας 2260μ. Στο δρόμο πέτυχα ένα τσοπάνη που κατέβαζε πολλά αιγοπρόβατα από την Σκασμένη Στρούγκα στο χωριό "Δάφνο". Αγχωτική πάντα διαδικασία η συνάντηση με τα 5 τσοπανόσκυλα που φυλούσαν το κοπάδι... Ανέβηκα την πλαγιά της Σκούφιας σχετικά εύκολα αν και ήθελε προσοχή γιατί τα χορτάρια ήταν νοτισμένα και γλιστρούσαν. Στο μέσο την πλαγιάς έχει ένα λούκι που μοιάζει με αυτό που υπάρχει στις "Πόρτες" της Δίρφης αλλά αρκετά πιο μεγάλο. Στη κορυφή είχε ωραία θέα και άψογο για την εποχή καιρό. Αν συνέχιζα προς τις "Σούβλες" και την "Διχάλα", θα χρειαζόμουν πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια γιατί είναι πιο απότομα και αχαρτογράφητα νερά αφού δεν έχω ξαναπάει. Ίσως στο μέλλον με παρέα και σχοινιά να το επιχειρήσω. Το κατέβασμα μέχρι τον Προφ. Ηλία ήταν ήρεμο. Λίγο πριν τον Αθ. Διάκο είδα 2 πινακίδες που έλεγαν "Γέφυρα Νταούτι", και είπα να πάω να δω το γιοφύρι. Δυστυχώς παρά τα πολλά χιλιόμετρα, σε κακοτράχαλο δρόμο, δεν βρήκα κάποιο πέτρινο γεφύρι αλλά μικρά τσιμεντένια γεφύρια. Νταούτι γιοκ , σαν τους Τούρκους με το Μάλτα γιοκ. Γύρισα στο χωριό και ήπια καφέ +γλυκό του κουταλιού στον "Ραβάνη" που ήταν ανοικτός. Εκεί μου είπαν ότι το Νταούτι είναι περιοχή και ότι δεν υπάρχει γεφύρι. Αν κάποιος ξέρει κάτι ας με ενημερώσει να πάω την επόμενη φορά. Πάει κι αυτό. Πάμε γι' άλλα.