Ć. Ćamilović - Ženo moja, tri forinte daj mi (1910.)

Snimljeno u Beogradu, 8. marta 1910.
Ploča dobijena od g. Saše Spasojevića iz Borče, izuzetnog poznavaoca naše diskografije, istraživača, entuzijaste, kolekcionara i erudite.
Dolje navedene podatke dobio sam od g. Zorana Pantelića. (vidjeti dalje u tekstu). Sva zahvalnost, dakle, ima da bude upućena njemu i g. Stivenu Kozobariću.
"Samuilo ( Ćamilo ) Almuzlino, sin Josifa Avrama Almuzlina i Rahele, rođene Cvi, rodio se 23.septembra 1877. godine u Beogradu. Još u ranoj mladosti dobio je od milošte nadimak “Ćamilo”, po kojem su ga znali svi beogradski Jevreji, ali i viđeniji ljudi u gradu drugih narodnosti i vjera (o ovome govori i David I. Tajtacak, u svom kratkom spomenu o Samuilu Almozlinu, čijeg se imena ne sjeća). Vedra duha, sa neskrivenim talentom za glumu i pjevanje, sa glasom baritona, već 1900. godine postaje stalni član Srpskog Kraljevskog pozorišta ( danas Narodno pozorište ). Pozorište napušta iznenada 1914. godine, neposredno pred početak Prvog svjetskog rata, ostavivši iza sebe preko trideset odigranih uloga u raznim komadima. Važio je za jednog od bolje plaćenih glumaca u to vrijeme. U Državnom kalendaru Kraljevine Srbije za 1911. godinu, gdje su pobrojani poimence svi državni službenici pa tako i članovi pozorišta, upisano mu je ime Ćamilo Almuzlinović, dok na plakatima raznih predstava koristi pseudonim Ćamilo Ćamilović.
U periodu od 1909 -1911. godine snimio je određen broj gramofonskih ploča na 78 obrtaja, pod pseudonimom Ć. Ćamilović (katkad i Đ. Đamilović). Snimao je za Concert Gramophone, Homocord, Odeon, Favorite, a možda i za neke druge kompanije.
Bio je učesnik oba Balkanska rata i Velikog rata, kao i mnogi njegovi rođaci. Na prvi poziv za mobilizaciju Ćamilo se prijavio i raspoređen je u Moravsku diviziju, trećeg poziva, u drugi pešadijski puk. Zakletvu, pred glavnim rabinom Alkalajem osamsto Jevreja ili kako su sami sebe nazivali “srbi Mojsijeve vere”položili su na mjestu ispod Kalemegdana.
Nisu pronađeni detalji gdje i kada je zarobljen ali iz spiskova zarobljenih oficira i vojnika odvedenih u logore u Ugarskoj i Austriji, koji su objavljivani u “Novinama Srpskim” 14.10.1915. godine vidi se da je odveden u Ugarski logor u gradu Boldogasonj, danas Frauenkirhen u Austriji.
U logoru u Boldogasonju bile su u zarobljeništvu mnoge poznate srpske ličnosti: Milutin Milanković, naučnik Dobrica Milutinović, glumac, Sima Pandurović, pisac i mnogi drugi.
I pored loših uslova života u logoru, zarobljenici su uspjeli barem malo da sebi uljepšaju i olakšaju dane zarobljeništva osnivajući logorsko pozorište. Slična pozorišta osnivana su i u drugim zarobljeničkim logorima, Aradu, Nežideru, Nađmeđeru itd. gdje je Samuilo Almuzlino uzimao učešća.
Vratio se iz zarobljeništva u oslobođeni Beograd, na Dorćol, koji je kao i ranijih decenija bio rušen, što se desilo i u sledećem ratu, nastavlja život uz porodicu. Karijeru uspješnog glumca i pjevača zamijenio je za posao kafedžije što nije umanjilo polet i radinost kao ni porodični život I Ćamilova druženja. Beograd je nezaustavljivo rastao i širio se a njegov ugled kao glumca i pjevača nije blijedio. Svuda je bio rado viđen.
Po završetku Velikog rata, počinje da se bavi kafedžijskim poslom. Prvo zakupljuje već poznatu kafanu na Dorćolu, ”Dva bela konja”, koja se nalazila na uglu Dušanove i Višnjićeve ulice, Da bi već 1922 godine bio vlasnik kafane “Jevrejska kasina”na uglu ulica Dušanove i Princa Evgenija, danas Braće Baruh.
Bio je veseljak i zanimljiv čovjek, rado viđen gost u mnogim kafanama i restoranima tog doba. Kafane kao “Dardaneli,” “Albanija”i one u Skadarskoj ulici samo su neka od mjesta gdje je često odlazio, družeći se sa poznatim ljudima tog doba, piscima Nušićem i Pandurovićem, glumcem Dobricom Milutinovićem i mnogim drugim.
U porodičnom životu nije ga pratila sreća. Oženio se sa Oru ( Zlata ) Albahari, ćerkom uglednog i bogatog beogradskog Jevrejina Solomona Albaharija, koja je rođena 1. marta 1879. godine. Vjenčanje je obavljeno 26. novembra 1900. godine u staroj sinagogi. Imali su tri ćerke:
-Rahelu, rođenu u Beogradu 3. februara 1901. godine
-Lunu ( baba g. Pantelića), rođenu u Beogradu 19. marta 1903. godine i
-Ester rođenu u Beogradu 5. aprila 1906. godine, koja je umrla kao beba 22. jula 1906. godine. Tri mjeseca prije njene smrti umire mu supruga Oru ( Zlata ) 20.aprila 1906. godine.
Ostavši sam sa malom djecom, ženi se po drugi put, raspuštenicom Venezijanom ( Vezom ) Alkalaj, 5. juna 1906. godine, koja sa sobom dovodi ćerkicu Sultanu ( Bukicu ).
Veza je bila dobra žena koja je prihvatila Ćamilovu djecu kao svoju. Poginula je 6. aprila 1941. godine prilikom njemačkog bombardovanja Beograda, u Dušanovoj ulici na Dorćolu.
Naredne godine donijele su mu radost ali i tugu. Prva ćerka, Rahela, vjenčala se 26. septembra 1920. godine sa Matom Aruet