DALIDA, LE TEMPS DES FLEURS Magosia70

W tawernie starego Londynu
Gdzie spotykają się obcy
Nasze głosy drgające radością wychodzą z cienia
I słuchamy jak nasze serca śpiewają

To były czasy kwiatów
Nie przejmowaliśmy się strachem
Przyszłość miała smak miodu
Ty wspierałeś mnie swym ramieniem
Twój głos szedł w ślad za mym
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo
La, la, la...
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo

Potem nadeszły dni zamglone
Z dziwną wrzawą i płaczem
Ile nocy minęło bez księżyca
Kiedy szukałam w mym sercu tawerny
Jak za czasów kwiatów
Gdy żyliśmy bez strachu
Gdy każdy dzień miał smak miodu
Ty wspierałeś mnie swym ramieniem
Twój głos szedł w ślad za mym
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo
La, la, la...
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo

Wyobrażałam sobie jak gonię mgłę
Myślałam, że mogę cofnąć czas
I wymyślić światło księżyca
Pod którym we dwoje śpiewalibyśmy jak dawniej
Jak za czasów kwiatów
Gdy żyliśmy bez strachu
Gdy każdy dzień miał smak miodu
Ty wspierałeś mnie swym ramieniem
Twój głos szedł w ślad za mym
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo
La, la, la...
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo

Tego wieczoru stałam przed drzwiami
Tawerny, do której ty już nie przychodzisz
A piosenka, którą noc mi przynosi
Nieznana jest już memu sercu

To był czas kwiatów
Gdy żyliśmy bez strachu
Gdy każdy dzień miał smak miodu
Ty wspierałeś mnie swym ramieniem
Twój głos szedł w ślad za mym
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo
La, la, la...
Byliśmy młodzi i wierzyliśmy w niebo