Скачать или смотреть สามก๊ก Story Ep.196 เยือนกระท่อม สามครั้งสามครา พบพญามังกรแห่งเขาโงลังกั๋ง

เรื่องมีอยู่ว่า หลังจาก ‘ชีซี’ ที่ถูกบีบบังคับโดยโจโฉต้องจากเล่าปี่ไป ชีซีได้ฝากเอาไว้ว่าให้เล่าปี่ไปตามตัวขงเบ้งมา คนผู้นี้สติปัญญาเหนือกว่าตัวชีซีมากนัก เหมือนเอาม้าเลวเทียบกิเลน เหมือนเอากาไปเปรียบพระยาหงษ์ นอกจากนี้ยังกล่าวว่า
.
จูกัดเหลียงผู้นี้พำนักอยู่นั้นมีเขาลูกหนึ่งชื่อโงลักกั๋ง เขาจึงได้สมญานามว่า อาจารย์มังกรหลับ บุคคลผู้นี้มีสติปัญญาล้ำลึกยิ่งนัก ท่านจงรีบไปเชิญมาเถิด ถ้าเขายอมร่วมการกับท่านแล้วใต้ฟ้านี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรน่าวิตกอีกแล้ว”
.
จากนั้นชีซีระหว่างเดินทางไปหาโจโฉก็ได้แวะหาขงเบ้ง ขอให้ขงเบ้งรับไปช่วยราชการเล่าปี่ แต่ขงเบ้งปฏิเสธ ไม่อยากไปข้องเกี่ยวกับเรื่องการเมือง
.
แต่เล่าปี่ก็มุ่งมั่นในการไปเชิญขงเบ้งมาอยู่ด้วย โดยทำการเดินทางไปเขาโงลังกั๋ง เมืองหลงจง เพื่อขอพบขงเบ้ง เมื่อไปถึงเขาโงลังกั๋ง ก็ไปเคาะประตูเรียก พบกับเด็กรับใช้มาเปิดประตู เด็กรับใช้ก็ถามว่าเป็นใครมาจากไหน
.
เล่าปี่ตอบเด็กรับใช้ไปว่า “ข้าพเจ้าชื่อเล่าปี่ เป็นพระปิตุลา (อา) ของพระเจ้าเหี้ยนเต้ และเป็นพระยาอี๋เฉิงถิง มาขอพบแสดงคารวะต่อท่านอาจารย์ฮกหลง” แต่เด็กรับใช้บอกว่าที่พูดมายาวเกินไป เล่าปี่จึงบอกว่า “ให้บอกอาจารย์ว่าเล่าปี่มาหา”
.
แต่ไม่รู้อำหรือเปล่า คุยกันจนเมื่อย เด็กรับใช้กลับบอกว่า ท่านอาจารย์ไม่อยู่ จะกลับเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ เล่าปี่จึงฝากคำคารวะไว้ บอกว่าจะกลับมาอีก แล้วอำลาไป
.
เมื่อได้ข่าวว่าขงเบ้งกลับมา เล่าปี่จึงจะไปหาอีกครั้ง แต่กวนอูเตียวหุยกลับบอกว่า คนบ้านนอกเช่นนี้ สมควรหรือที่พี่ท่านจะต้องดั้นด้นไปหา ส่งคนไปเอาตัวมายังง่ายเสียกว่า แต่เล่าปี่บอกว่า คำสอนโบราณบอกไว้ จะพบผู้วิเศษก็ต้องทำถูกธรรมเนียม จะพาแขกมาก็ต้องเปิดประตูรับ ขงเบ้งเป็นผู้วิเศษเช่นนี้ เราก็ต้องไปเชิญด้วยตนเองถึงจะถูก
.
ในเวลานั้นเป็นช่วงที่อากาศหนาวเย็น หิมะตก เล่าปี่ กวนอู เตียวหุย ต้องฝ่าอากาศแสนทรมาณไปเขาโงลังกั๋ง เตียวหุยถึงออกปากว่า ขนาดรบกันยังไม่รบหน้าหนาว เรามาลำบากกันทำไม แต่เล่าปี่บอกว่าถ้าทนหนาวไม่ได้ก็ให้กลับไปก่อน ขงเบ้งต้องเห็นถึงความจริงใจของเรา เตียวหุยจึงสงบปากลง โดยบอกว่า แค่เป็นห่วงไม่อยากให้ท่านพี่ลำบาก
.
น่าเสียดายที่พอฝ่าความทรหดไปถึงเขาโงลังกั๋ง กลับไม่พบขงเบ้ง แต่ไปพบ ‘จูกัดกิ๋น’ น้องชายขงเบ้งอยู่ในบ้าน จูกัดกิ๋นบอกว่าขงเบ้งไปเที่ยวกับมิตรสหาย ยังไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ เล่าปี่จึงขอเขียนจดหมายฝากเอาไว้ให้ขงเบ้ง บอกเล่าว่าเพราะบ้านเมืองวุ่นวาย อยากให้ขงเบ้งมาช่วยเป็นกำลังในการนำความสงบสุขมาให้แก่บ้านเมืองและประชาชน
.
(หมายเหตุ: จูกัดกิ๋นในฉบับภาษาไทยมีสองคน หนึ่งนั้นเป็นพี่ชาย หนึ่งนั้นเป็นน้องชายของขงเบ้ง โดยฉบับเจ้าพระยาพระคลังแปลผิด จริง ๆ แล้วคนพี่ต้องชื่ออ่านในภาษาจีนกลางว่า ‘จูเก๋อจิ่น’ แต่ปัจจุบันสามก๊กไทยรวบให้ทั้งสองเป็นคนเดียวกัน)
.
จนมาถึงครั้งที่ 3 กวนอูถึงขนาดออกปากว่า ไปหา 2 ครั้ง ดูเหมือนขงเบ้งหลบเลี่ยง อาจจะไม่ได้ดีจริง พี่ท่านทำไมถึงใส่ใจขนาดนี้ เล่าปี่ก็บอกว่า ในครั้งโบราณ ยังเคยมีการตามยอดคนมาอยู่ด้วยถึง 5 ครั้ง แค่นี้จะเป็นอะไรไป
.
เตียวหุยก็ยังคงตอกย้ำว่า คนบ้านนอกคอกนาอย่างขงเบ้ง พี่เล่าปี่ไม่ต้องไปเองดอก ข้าพเจ้าจะไปมัดตัวเอามาเอง เล่าปี่ปรามไว้แล้วบอกว่า ถ้ากลัวลำบากก็ไม่ต้องไป เตียวหุยก็ยอมอ่อน ติดตามไปอีกครั้ง
.
คราวนี้ไปถึง พบว่าขงเบ้งอยู่บ้าน แต่นอนกลางวันอยู่ เล่าปี่จึงทำการอ่อนน้อม รออยู่ข้างนอกบ้าน รออยู่นานขงเบ้งก็ไม่ตื่นสักที กวนอูกับเตียวหุยด้วยความหมั่นไส้ ถึงกับจะจุด ‘ประทัด’ เขวี้ยงเข้าไปในบ้านเพื่อปลุกขงเบ้ง
.
พอขงเบ้ง ‘ตื่น’ ก็ถามเด็กรับใช้ว่า “มีใครมาหาหรือไม่?” เด็กบอกว่า พระปิตุลาเล่าปี่มา ขงเบ้งจึงบอกว่าทำไมไม่ปลุก แล้วเข้าไปแต่งตัวก่อนออกมาต้อนรับเล่าปี่เข้าบ้าน เล่าปี่เห็นขงเบ้งรูปร่างหน้าตางดงามใหญ่โต สูงแปดฉือ หน้าดั่งหยก โพกผ้าอย่างดี ใส่ครุยลายขนนกกระเรียน เปรียบดังเทวดาลงมาจากฟ้า
.
เล่าปี่ก้มลงคำนับขงเบ้ง บอกว่า “ราชวงศ์ฮั่นกำลังตกยาก ข้าพเจ้าเป็นคนบ้านนอกเมืองตุ้นกวนไร้สติปัญญา ได้ยินชื่อเสียงของอาจารย์มังกรหลับมาช้านาน มาเยี่ยมคารวะสองครั้งยังไม่ได้พบเจอ จึงฝากจดหมายไว้ให้
.
ขงเบ้งตอบว่า “ข้าพเจ้าเป็นชาวเมืองลำหยง อยู่บ้านนอกนิสัยเกียจคร้าน ที่พระปิตุลามาหาหลายครั้งนั้นเกรงว่าจะต้องเสียใจ เพราะสติปัญญาข้าพเจ้าด้อยยิ่งนัก”
.
จากนั้น ทั้งคู่ก็โอภาปราศัยกันต่าง ๆ นานาด้วยดี คุยกันถึงเรื่องสถานการณ์ในแผ่นดิน ซึ่งขอละไว้เล่าในโอกาสหน้า แต่ในที่สุด เล่าปี่ก็เอ่ยปากว่า “ข้าพเจ้าเล่าปี่ไม่มีสติปัญญาสามารถ ขออาจารย์ขงเบ้งอย่ารังเกียจเดียดฉันท์ ไปช่วยข้าพเจ้าทำนุบำรุงบ้านเมืองเถิด”
.
ขงเบ้งกลับบอกว่า “เรื่องทางโลกนั้นไม่เหมาะกับคนบ้านนอกอย่างข้าพเจ้า ข้าพเจ้าสุขสบายมานานคร้านจะเข้าไปยุ่ง เสียใจเหลือเกินที่ไม่สามารถรับคำขอร้องได้”
.
ทั้งน้ำตา เล่าปี่ขอร้องขงเบ้ง บอกว่า “ถ้าไม่มีท่านอาจารย์แล้ว ชาวประชาและบ้านเมืองจะเป็นสุขได้อย่างไร” ขงเบ้งเห็นเล่าปี่ร้องไห้จนเสื้อผ้าเปียกชุ่ม ก็ซึ่งในความจริงใจของเล่าปี่ จึงตกปากรับคำ พร้อมบอกว่า
.
“หากท่านไม่ทอดทิ้งข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็ขอยอมเป็นม้าและหมาของท่านตลอดไปด้วยความเต็มใจ”
.
คืนนั้น เล่าปี่ กวนอู เตียวหุย และขงเบ้ง ก็ทำความรู้จักกัน พร้อมกับพักในบ้านนั้นหนึ่งคืน เช้าวันต่อมา ขงเบ้งก็จะลงจากเขาไปทำการใหญ่ ก่อนไปสั่งเสียน้องชายไว้ว่า “เสร็จเรื่องแล้วจะกลับมา” โดยที่หารู้ไหมว่า ขงเบ้งจะไม่มีวันได้กลับเขาโงลังกั๋งอีกเลย
.
ทั้งหมดนี่ก็คือเรื่องการไปเชิญขงเบ้งออกจากที่ซุ่มซ่อน 3 ครั้ง 3 ครา ของเล่าปี่ ความเป็นไปได้ก็คือว่า ทั้ง 3 ครั้งนั้น เป็นการ ‘ลองใจ’ ของขงเบ้ง ว่าจะเป็นคนดีซื่อสัตย์จริงใจอย่างที่ใครเขาว่ากันหรือไม่ หรือว่าจะหน้าไหว้หลังหลอก หน้าซื่อใจคด เหมือนที่ศัตรูของเล่าปี่มักป่าวประกาศ แต่สุดท้าย เล่าปี่ก็จริงใจกับขงเบ้งจริง ๆ