โอ้ลาว เถา (อ.เจริญใจ)

เพลงโอ้ลาวสองชั้นและชั้นเดียว เป็นเพลงทำนองเก่า ประเภทหน้าทับสองไม้และเพลงเร็ว เพลงนี้มีนักดนตรีนำทำนองสองชั้นมาแต่งขยายเป็นอัครสามชั้นครบเป็นเพลงเถา หลายทาง คือ หลวงประดิษฐไพเราะ(ศร ศิลปบรรเลง) แต่งขยายเมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๔๕๖ ทางหนึ่ง จางวางทั่ว พาทยโกศล ทางหนึ่ง พระยาเสนาะดุริยางค์(แช่ม สุนทรวาทิน) ทางหนึ่ง และนายเพชร จรรย์นาฏ ทางหนึ่ง
บทร้องเพลงโอ้ลาว เถา (พระมณีพิชัย พระราชนิพนธ์ ร.๒)
สามชั้น
เดินทางมาในกลางมรคา
พระราชาทอดถอนใจใหญ่
โอ้ว่าเวรกรรมได้ทำไว้
จำไปเป็นข้าเจ้าพราหมณ์ชี
อกเอ๋ยไม่เคยจะตกยาก
ลำบากเคืองข้องหมองศรี
ไม่รู้จักนายร้ายหรือดี
แล้วจะตีกันเล่นไม่เว้นวัน

สองชั้น
ครั้นเจ้าพราหมณ์เหลียวมาทำหน้าม่อย
(อุ๋ยหน่า) หนามยอกเข้าไปหน่อยน้อยหรือนั่น
ทำนิ่วพักตร์ชักหนามออกเสียพลัน
ค่อยเหยียบยันโขยกเขยกมา
เห็นสุมทุมพุ่มไม้ในไพรชัฏ
เกรงกริ่งสิงห์สัตว์ที่ในป่า
เดินพลางทางนึกภาวนา
ร้องเตือนนายขาระวังตัว

ชั้นเดียว
ได้ยินเสียงสกุณีมี่ก้อง
ชะนีเหนี่ยวไม้ร้องเรียกผัว
ใจหายกายสั่นอยู่ระรัว
คิดกลัวผีสางปรางควาน
ดำเนินเดินตามเจ้าพราหมณ์ไป
เปลี่ยวเปล่าเศร้าใจในไพรสาณฑ์
ขึ้นเขาข้ามน้ำลำธาร
ดัดดั้นดงดานเดินมา
(ขับร้องโดย อ.เจริญใจ สุนทรวาทิน บรรเลงโดยวงมโหรี วงฟองน้ำ)