Perdere se stessi. Antonia Colaianni

Heartsore - AShamaluevMusic

L' Amore... seppure il più nobile tra i sentimenti
diventa una malattia
quando distrugge la libertà dell' anima
Antonia Colaianni 

Perdere se stessi 

Magiche, intense, 
vibranti di passione erano le tue parole.   
Soavi come il canto di  un' usignolo.
Delicate come i petali d' una rosa.
Ardenti sensuali carezze
traboccanti d' infinita tenerezza.
Come un'incantesimo m' avvolgevan pian piano                           
per carpire il mistero che ci abita.
Poi...
poi, svanito l' incantesimo...
la fine. 
Errante...
come  Psiche,
disperatamente cerco la mia anima
per non precipitare... nel baratro        
                  
Antonia Colaianni

Even if love is the noblest
of feelings
it becomes disease
when it destroys the freedom of soul.
Antonia Colaianni

Losing oneself

Magic, intense,
full of passion were your words.
Gentle like the song of a nightingale.
Soft like rose petals.
Fiery, sultry caresses
full of infinite sweetness.
They slowly winded me like a spell
grasping the mistery dwelled in us.
And then...
then the spell wore off...
the end.
I wander...
like Psyche,
I'm desperately searching for my soul
in order not to fall in the brink.

Antonia Colaianni
Traduzione in Inglese Gentilmente curata dall' Amica Chiara Simone.

Amour... Bien que le plus noble des sentiments
Cela devient une maladie
Quand elle détruit la liberté de l’âme
Antonia Colaianni

Se perdre soi-même

Magique, intense,
Vibrant de passion étaient tes mots.
Aussi doux que le chant d’un rossignol.
Aussi délicat que les pétales d’une rose.
Caresses sensuelles brûlantes
débordant d’une infinie tendresse.
Comme un sortilège, ils m’enveloppèrent lentement
pour saisir le mystère qui nous habite.
Alors...
Puis, quand le sort s’est dissipé...
La fin.
Errant...
comme Psyché,
À la recherche désespérée de mon âme
pour ne pas tomber... Dans l’abîme

Antonia Colaianni

Amar... Aunque el más noble de los sentimientos
Se convierte en una enfermedad
Cuando destruye la libertad del alma
Antonia Colaianni

Perderse a sí mismo

Mágico, intenso,
Vibrando de pasión fueron tus palabras.
Tan dulce como el canto de un ruiseñor.
Tan delicado como los pétalos de una rosa.
Caricias ardientes y sensuales
rebosante de infinita ternura.
Como un hechizo me envolvieron lentamente
para captar el misterio que habita en nosotros.
Entonces...
Luego, cuando el hechizo desapareció...
Fin.
Errante...
como Psique,
Buscando desesperadamente mi alma
para no caer... En el abismo

Antonia Colaianni

Liebe... Obwohl die edelsten Gefühle
Es wird zur Krankheit
Wenn es die Freiheit der Seele zerstört
Antonia Colaianni

Sich selbst verlieren

Magisch, intensiv,
Schwingend vor Leidenschaft waren deine Worte.
So süß wie der Gesang einer Nachtigall.
So zart wie die Blütenblätter einer Rose.
Brennende sinnliche Liebkosungen
überfließend vor unendlicher Zärtlichkeit.
Wie ein Zauber umhüllten sie mich langsam
um das Geheimnis zu begreifen, das in uns wohnt.
Dann...
Dann, als der Zauber nachließ...
Das Ende.
Irrend...
wie Psyche,
Verzweifelt auf der Suche nach meiner Seele
um nicht zu fallen... In den Abgrund

Antonia Colaianni

Amor... Embora o mais nobre dos sentimentos
Torna-se uma doença
Quando destrói a liberdade da alma
Antônia Colaianni

Perder-se

Mágico, intenso,
Vibrando de paixão foram as suas palavras.
Tão doce quanto o canto de um rouxinol.
Tão delicadas como as pétalas de uma rosa.
Carícias sensuais ardentes
transbordando de infinita ternura.
Como um feitiço, eles me envolveram lentamente
para apreender o mistério que habita em nós.
Então...
Então, quando o feitiço acabou...
Fim.
Errante...
como Psique,
Desesperadamente à procura da minha alma
para não cair... Para o abismo

Antônia Colaianni

Αγάπη... Αν και το ευγενέστερο συναίσθημα
Γίνεται ασθένεια
Όταν καταστρέφει την ελευθερία της ψυχής
Αντωνία Κολαγιάννη

Χάνοντας τον εαυτό σας

Μαγικό, έντονο,
Δονούμενα από πάθος ήταν τα λόγια σας.
Τόσο γλυκό όσο το τραγούδι ενός αηδονιού.
Τόσο λεπτό όσο τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου.
Καυτά αισθησιακά χάδια
ξεχειλίζει από άπειρη τρυφερότητα.
Σαν ξόρκι με τύλιξαν αργά
Να συλλάβουμε το μυστήριο που κατοικεί μέσα μας.
Τότε...
Στη συνέχεια, όταν το ξόρκι έσβησε...
Τέλος.
Λαθεμένος...
όπως η Ψυχή,
Ψάχνω απεγνωσμένα την ψυχή μου
για να μην πέσει... Στην άβυσσο

Antônia Colaianni