Bosna Pasaportu Almama Az Kaldı 😄 l Bosnalı Eda'yı Keşfediyorum - Bal ve Kan Ülkesi

Bihaç’taki son günümde, Çanakkale’den gelen Bosna göçmeni Eda olarak Kütüphane ve televizyon arşivlerinde dolaşırken, amcalarımdan adını duyduğum, Bosna’nın Andersen’i olarak bilinen akrabam Ahmet Hromadžić’in izini sürdüm. Kütüphanede ona ayrılmış bölümü gezerken, görevlilerden onun hakkında pek çok şey öğrendim. “Biz onun masallarıyla büyüdük” dediler.

Daha önceki videolarımda burada yaşayan bir akrabamla tanışamadığımdan bahsetmiştim; ama şimdi tanıştığım tek akrabam Ahmed Hromadžić oldu. Yüz yüze olmasa da, onun kitapları ve resimleriyle tanıştım.

Bihaç, yedi aylık yalnız yolculuğumda benim için bir dönüm noktası oldu. Türkiye’deki köyümde duyduğum şarkıların izini sürmek için buraya gelmiştim. Bihaç’ın arşivlerinde o şarkıları bulmaya çalıştım, ve sonunda buldum... En acıklı olanını... “Goram Jasu” adındaki gelin şarkısı burada da yankılanıyordu.

Akşam olduğunda, Unalı Kadınların her hafta düzenlediği Boşnak gecesine katıldım. Ama bu gün sadece bir misafir değildim; ben de ev sahibiydim. Bihaç’a Avrupa’nın dört bir yanından gelen gençlere kültürümüzü anlatmak için beni de aralarına aldılar, Boşnak kıyafetleri giydirdiler. O gece, teyzelerimin beni tamamen benimsediğini ve gerçekten onlardan biri olduğumu hissettim. Kolo oynadık, geleneklerimizi paylaştık, birlikte gülüp eğlendik.

Bihaç’ta geçirdiğim bu birkaç gün, ömrümde unutamayacağım anılara dönüştü. Özellikle de şu andan sonra…

Štrbački Buk’a giderken yolda, savaşta kayıplar vermiş Bihaçlı teyzelerimden yanan evler, kucaklarında çocuklarıyla nasıl kalakaldıkları yerleri parmaklarıyla gösterip anlatıyordu. ahh ne zor günler geçirdik diye aralarında konuşurlarken bense kalakaldım.
Bu yolda ilerlerken, gözümün önüne 30 yıl önce buralarda yaşanan acılar geldi. Dağlar, ormanlar, şelaleler… Hepsi bu acılara tanık olmuş gibi. Her şelale, her ağaç, her taş bir hikaye anlatıyor ve ben o hikayeleri dinledikçe, unutmanın ne kadar zor, hatırlamanın ise ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anlıyorum.

Bu topraklarda unutmak büyük bir yük gibi... “Unutabilirsen unut” diyorlar. Ama ben her gün Bijelo Dugme’den “Zaboravi Ako Možeš” şarkısını dinlerken, unutmanın aslında ne kadar zor olduğunu derinden hissediyorum.

Bugün Bihaç’tan Saraybosna’ya doğru yola çıkıyorum. Otobüse binerken şoför kaç doğumlu olduğumu sordu. ‘1993’ dedim. “Ah, savaş zamanı doğmuşsun” dedi. Evet, Bosna savaşı yıllarında, Mostar Köprüsü’nün yıkıldığı yıl dünyaya geldim.

Bu topraklar, hem balın hem de kanın ülkesi. Burada her an, geçmişin acılarıyla ve bu toprakların güzellikleriyle iç içe yaşıyorsun.

Unutmak isteyenler var, ama unutturmak isteyenlere inat, hatırlamak zorundayız. Geldiğimiz toprakları, dilimizi, yaşadığımız acıları unutmamalıyız. Mostar Köprüsü’nün yıkıldığı yıl doğdum ben. Köprüler yıkıldı, yeniden inşa edildi. Ve şimdi, geçmişimin izinde, köprülerin altından akan suyun sesine kulak vererek yolculuğumun son durağına doğru gidiyorum.

#balkan #bosna #seyahat #solotravel #bosanski #bihac
Ayrıcalıklardan yararlanmak için bu kanala katılın:
   / @edafiliz  

Beni instagramdan takip etmek isterseniz instagram hesabım
  / etnikevlat  

Kanalıma Abone olmayı ve merak ettiklerinizi yorumlar kısmına yazarak benimle paylaşmayı unutmayın.
Bu kanalda paylaştığım bir çok farklı konuda videolar var bu videoları izlemek için aşağıdaki linklere göz atabilirsiniz.