Το βαλς της νοσταλγίας (Official Videoclip/Ποίημα) - Ελευθεριάδης Θεοχάρης

Άπειροι είναι οι αριθμοί.
Άπειρες και οι στιγμές της ζωής μας.
Εμείς, όμως, καθορίζουμε το πρόσημό τους...

Το βαλς της νοσταλγίας

Θυγατέρα των απανθρακωμένων αναμνήσεων,
γυνή προσελθούσα ευειδής,
ντυμένη με εμπριμέ πλουμιστά φουστάνια
που συσκοτίζονται από την ηλικιωμένη λογική μας.

Θυγατέρα νόθη ενός επικίνδυνου παραλογισμού,
καπηλεύεται την αδράνεια της συντετριμμένης λογικής
και κυβερνά αυταρχικά τις υπόλοιπες μολυβένιες φωνές
των συναισθημάτων μας που ηχούν σαν πεταλούδες
καταδικασμένες να μην ελευθερωθούν ποτέ
από τα χρώματα που τις στιγμάτισαν.

Απρόβλεπτη πρόκληση που αναθρέφει
ένα μέλλον δυσοίωνο, νεφοσκεπές,
η ίδια νεφελοβατώντας μας επισκέπτεται
αλαφιασμένη στις καταιγίδες του χειμώνα,
για να ζεσταθεί από τις φλόγες του αιωνόβιου παραγωνιού
που σβήνει πρόσκαιρα, όταν ο ήλιος ανατέλλει.

Κισσοστεφής βασίλισσα χορεύει βαλς
με της ανθρώπινης καρδιάς τους χτύπους,
λαίδη ραφινάτη, γεμάτη γοητεία
σαγηνεύει το άχαρο παρόν μας
και ρίχνει σπόρους γενετικής μελαγχολίας
στους εύφορους κάμπους της χαράς.

Πριγκίπισσα αληθινή επιβουλεύεται το ακαταμάχητο θέλγητρό της,
για να παρασύρει τις σκέψεις μας στον ξύλινο νυμφώνα της,
όπου ένα ξεχασμένο πικάπ ξεφουρνίζει
μία λαχταριστή μολπή του παρελθόντος
που μας διηγείται ιστορίες για μια σκελετωμένη λαμπηδόνα.

Και η νοσταλγία συνεχίζει να χορεύει βαλς
αγκαλιάζοντας σφιχτά τις σκέψεις μας
και φιλώντας με πάθος τους ριγηλούς γδούπους της καρδιάς μας
που αρχίζουν να πάλλονται εντονότερα,
όταν η μελωδία της ευτυχίας ραντίζει
τις χορδές με κροκοδείλια δάκρυα.

Δάκρυα που υπνωτίζονται εφήμερα
από τα χαρούμενα βήματα του ελπιδοφόρου
αυλού των ηλιαχτίδων
και ξυπνούν ξανά
από τα ανήσυχα ουρλιαχτά
των γερασμένων λύκων
που υποφέρουν από την μοναξιά το σύθαμπο,
ξάγρυπνοι κουβεντιάζουν στην σκιά του ματωμένου φεγγαριού,
έτοιμοι να γεννήσουν και πάλι λυκιδείς
αναβιώνοντας αλησμόνητες στιγμές,
όταν η νοσταλγία ζωγραφίσει στον ουρανό
αθάνατα συναισθήματα με αμυδρά χρώματα στο λυκαυγές.

Και το βαλς δεν αποδίδει φόρο τιμής
στα μουρμουρητά μίας αναμφίβολα λυτρωτικής σιωπής...
τα βιολιά συνεχίζουν να αντηχούν
και οι αναμνήσεις καμαρώνουν την νοσταλγία
που δίχως να προκαλεί τον παραμικρό θόρυβο,
τραγουδάει στίχους της ζωής μας
στην απελπισμένη μα συνάμα νηφάλια συνείδηση
που δεν μεθάει, δυστυχώς, από το τραγελαφικό τούτο παραλήρημα
μα αφουγκράζεται με προσοχή όσα βίωσε
και αδιαφορεί επιδεικτικά για την λιμοκτονία
των νεογέννητων ονείρων που ενέπνευσαν
τα ρηξικέλευθα εμβατήρια μίας μολυβένιας ευτυχίας!

Απανθρακωμένες ρίζες αισιοδοξίας
που θάφτηκαν στον πυθμένα της γυάλας του Αδύνατου,
όνειρα που έγιναν στάχτη
από την αναζωπύρωση της νοσταλγίας,
αυτή που δεν έπαψε στιγμή να χορεύει βαλς
με τις πολύχρωμες εικόνες του παρελθόντος
και να αναμειγνύει τις διαβαθμισμένες αποχρώσεις της
με τις άγραφες ακόμη σελίδες της ζωής μας...