Bij de repetities van Eindspel | Hans Croiset, Cas Enklaar & Erik Whien

Schrijven over de zinloosheid van het bestaan en ons daar toch om laten lachen. Dat kon Samuel Beckett, één van de grootste toneelschrijvers van de 20e eeuw, als geen ander. Na het bejubelde Revolutionary Road brengt regisseur Erik Whien nu Becketts Eindspel op het toneel. Daarmee keert hij terug naar de grote zaal, met een geweldige cast: Hans Croiset (winnaar Louis d’Or), René van ‘t Hof (winnaar VSCD Mimeprijs), Cas Enklaar en Elsje de Wijn. Een productie van Theater Rotterdam, te zien in theaters door heel Nederland.

Hans Croiset: “In 1955 in Rotterdam begonnen met de zwakbegaafde Thomas in Hugo Claus’ Bruid in de Morgen en nu is de cirkel bíjna rond met de blinde Hamm in Beckett’s Eindspel. Ik ben een gelukkig mens om u in deze barre tijden met deze ondergangskomedie in verwarrende vervoering te brengen.”

Eindspel speelt zich af in een verlaten wereld. Vier personages weigeren op te geven, zelfs wanneer alles om hen heen al bijna is vergaan. Ze zitten in hun schuilplaats en kunnen daar niet weg. De blinde en verlamde Hamm is afhankelijk van zijn kreupele bediende Clov. De bejaarde ouders van Hamm, Nagg en Nell, leven in een vuilnisbak. Het einde is in zicht. Maar zolang het niet zover is, gaan ze door. Ze spelen hun eindspel.

En dat is geestiger dan het lijkt. “Niets is grappiger dan het ongeluk”, zegt Nell. Beckett buit dat komische potentieel meesterlijk uit. Met droge terzijdes en snelle taalspelletjes maakt hij van Eindspel een lichtvoetige tragedie. Het werk van Samuel Beckett is een grote inspiratie voor regisseur Erik Whien. Met zijn heldere taalgebruik en minimale setting creëert hij een wereld waarin grote levensvragen aan het licht komen. Hoe ga je om met eindigheid? Het is deze vraag die Beckett met zoveel absurditeit en spelplezier te lijf gaat, dat daarin een ontroerend antwoord schuilt.

Regisseur Erik Whien: “Ik verheug mij enorm op deze productie met deze vier acteurs, die samen zoveel theaterervaring hebben. De grote aantrekkingskracht van Beckett is dat hij twee uitersten in zijn werk verenigt, het is licht en zwaar tegelijk. We kijken naar de laatste fase van een leven, van een toneelstuk. Daarnaast is het ook zo geestig, vol slapstick en speeldrift.”