Αυτοσχεδιασμός - Ρούλα Πατεράκη για την BrainCo

Bερολίνο. Οκτώβριος 2005. Ξυπνάει νωρίς. Από τα παράθυρά μας, που είναι απέναντι και μοιράζονται τον ίδιο ακάλυπτο, την παρατηρώ. Κάθεται στο τραπεζάκι με τη λάμπα, πάλι μεταφράζει, μανιωδώς, James Joyce. Ύστερα σηκώνεται, κάνει μια μικρή στροφή και χορεύει valse. Η πρωινή της γυμναστική.
Πίνει μόνο πράσινο τσάι. Πάλι διαβάζει. Αστροφυσική. Στο ραδιόφωνο τραγουδάει ο Vico Torriani ”Βella, Bella Donna”. Tην βλέπει ο Κάρολος Κουν, να σκηνοθετεί σε ένα «Παρασκήνιο» της Σούλας Αλεξανδροπούλου, το μονόπρακτο του Tennessee Williams « Δεν μπορώ να φανταστώ το αύριο» στο θέατρο της «Άδωνι» στη Θεσσαλονίκη. Της τηλεφωνεί. Θέλει να την γνωρίσει. Την συναντάει μετά από μερικές μέρες στο σπίτι του στην οδό Λυκαβηττού στο Κολωνάκι. Της ανοίγει την πόρτα και ορμάει απάνω της ο σκύλος του, Ξανθίας. «Το μέλλον του Ελληνικού Θεάτρου, ανήκει σε μια γυναίκα λοιπόν.» φαντάζομαι να της λέει…

Μέσα από αυτό το κείμενο του Μάνου Λαμπράκη, ξεκίνησα να γνωρίζω την αθέατη πλευρά της Ρούλας Πατεράκη. Την είχα φιλοξενήσει βέβαια, σε εκπομπές μου, μου είχε μιλήσει η Αλίκη μ’ ενθουσιασμό γι’ αυτήν, αλλά ποτέ δεν ευτύχησα στην εξερεύνησή της. Τώρα σιγά σιγά τη μαθαίνω. Και μ’ αρέσει.

🔔 Κάνε Εγγραφή στο κανάλι πατώντας Εδώ: https://bit.ly/2D3E5FO
🔵 #SeminaDigeniOfficial