Paul de Leeuw - Wacht nog wat - 25 Jaar marathon

Lipsynchroon ___________________________

Eind jaren zeventig werd langzaam aan bekend dat aids ging uitbreken. Sommige mensen hadden een zwaar leven en kwamen bescheiden voor zichzelf op. Het was niet vanzelfsprekend dat de artiesten onder hen bekendheid zouden krijgen. Het op televisie gesproken woord, sketches en cabaret waren het domein voor mensen 'met moraal'. Er waren wetenschappers die in de opkomende epidemie een teken zagen van een hogere macht.

Aarzelend kwam steun van studenten voor een emancipatie beweging, hetero's en homo's gelijk. Het was de wederzijdse ervaring van het menselijke en mooie in relaties. Erkenning en respect voor socialiteit en liefde.

Soms is emancipatiestrijd zwaar roeien tegen een stroom in. Toch ook ontspannende momenten. Zoals het uitwisselen met wijze personen van brieven met zorgen en beloften. Eenvoudig was de gang naar het postkantoor voor hulp. Plezierig het overdragen van giro formulieren en het aanspreken van een belangrijk persoon op het invullen van de rol van fonds beheer.

Levendig is de herinnering aan politieke afdelingsvergaderingen begin tachtiger jaren. Wie had het lef om maatschappelijke structuren aan de orde te stellen? Is er nog leven op Pluto? Wie kan diep romantisch gevoel combineren met brutaliteit? En vertrouwde gewoonten op de hak nemen? Het ongezegde op televisie uit spreken? Dank aan de Vara die vijfentwintig jaar geleden risico durfde te nemen.

Je denkt wel eens over vroeger en vrienden van toen. Elk uit die tijd is een eigen weg gegaan. Sommigen kozen voor kinderen en vernieuwing van man-vrouw relaties. Ieder voor zich ontplooide zich in werk, op een sociologisch instituut, bij vakbeweging, in statistiek of krantenbedrijf.

In de media volg je soms elkaars werk en af en toe zijn er richtinggevende opinies over en weer. Eigenlijk veel te weinig. Na vijfentwintig jaar Paul de Leeuw marathon is er dan:

_________ Een teken van leven ________

http://www.kindindeknel.nl