Εισαγωγή - Μια Φορά κι ένα μπορώ

Αφιερωμένο στο κόκκινο μαγικό μου τριαντάφυλλο.
«Υπάρχει ένας άλλος κόσμος, αλλά είναι μέσα σ’ αυτόν εδώ» - Πωλ Ελυάρ –
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια αληθινή ιστορία. Η δική μας ιστορία. Ένα παραμύθι με ευτυχισμένο τέλος ή ένα λάθος χωρίς τελειωμό; Αυτό είναι κάτι που δεν ξέρω να το απαντήσω ακόμα, δεν έχουμε καταλήξει στον επίλογό μας. Θα πρέπει να αποφασίσεις... Κι έτσι δε γνωρίζω τι συμβαίνει με τους ερωτευμένους. Δεν ξέρω αν καταλήγουν μαζί τελικά ή αν κάνουν συμβιβασμούς. Ίσως δε με ενδιέφεραν ποτέ ιδιαίτερα οι απλώς ερωτευμένοι, γι’ αυτό.
Κι έτσι σκέφτηκα να σου μιλήσω για τους τρελούς. Άλλωστε μόνο γι’ αυτούς έχω πράγματα να σου πω... Για εκείνους τους παράξενους, τους ονειροπόλους. Τους σκληρούς στην επιφάνεια και στην καρδιά ευαίσθητους. Αυτούς που δεν τους νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, αλλά προσέχουν πολύ καλά τι λένε εκείνοι στον κόσμο τους. Εκείνους που υποστηρίζουν τις επιλογές τους, μη λογαριάζοντας το όποιο κόστος. Αυτούς που θα έκαναν τα πάντα για τον έρωτα, τους ίδιους που ρισκάρουν πάντα περισσότερο από όσο αντέχουν. Εκείνους που αντέχουν αυτά που ονειρεύονται.
Σκέφτηκα να σου γράψω γι’ αυτούς που μιλάνε με τις πράξεις τους, αλλά θα πρέπει να συστηθώ κι εσύ με ξέρεις ήδη πολύ καλά. Έτσι το μόνο που θα κάνω είναι να σου διευκρινίσω κάποια πράγματα, πριν ξεκινήσουμε.
Ό,τι και να διαβάσεις παρακάτω, ό,τι κι αν σου ισχυριστώ κι εγώ ο ίδιος, εσύ να θυμάσαι πως για σένα έγιναν όλα. Ήσουν το μελάνι, οι λέξεις και όλες μου οι σελίδες. Το βιβλίο που κρατάς, τα κεφάλαιά του και όλες μου οι προτάσεις. Ήσουν οι παύσεις, κάθε φορά που σε κοιτούσα. Τα ερωτηματικά που μου δημιουργούσες και τα διαστήματα που χανόμασταν. Οι συλλαβές μου, τα σημεία στίξης και καθετί ουσιαστικό. Η εισαγωγή μου στον πραγματικό έρωτα ήσουν. Τον έρωτα που σε αλλάζει μέσα-έξω προς το καλό ή προς το επικίνδυνο. Για σένα υπήρξαν όλα. Εσύ έγινες με τον καιρό τα πάντα.
Εσύ είσαι η ιστορία μου. Ένα ταξίδι από το οποίο δεν επέστρεψα ποτέ ο ίδιος. Ένα κύμα που με παρέσυρε και μ’ έκανε δικό του. Δύο μάτια που δε μου επέτρεψαν ποτέ ξανά να επιστρέψω στα επίγεια...
Φανταστικοί κόσμοι
Δεν ξέρω αν πιστεύεις σε φανταστικούς κόσμους που δημιουργούνται από το πουθενά. Σε πόρτες που ανοίγουν μαγικά και σε ανθρώπους που γνωρίζονται, πριν καν συστηθούν. Δεν ξέρω αν έτυχε να γνωρίσεις ποτέ κανέναν τέτοιο. Εγώ ζούσα γι’ αυτούς τους κόσμους. Ζούσα για τις επιλογές που σε διαμορφώνουν εκείνες με το έτσι θέλω. Για ανεξήγητες συνδέσεις και αδικαιολόγητες έλξεις που σε φέρνουν με θράσος μπροστά τους. Για την ουσία που αποκτούν ξαφνικά οι λέξεις, όταν ξέρουν πως, εκεί που απευθύνονται, δεν είναι απαραίτητο να γίνουν κατανοητές, αφού θα γίνουν αποδεκτές, με τη μοναδική προϋπόθεση να είναι ειλικρινείς. Και για την έμπνευση που, όταν της άρεσε εκείνη που την έφερνε, γινόταν τόσο τρυφερή μαζί μου.
Δεν ξέρω αν πιστεύεις σε πραγματικά παραμύθια που δημιουργούνται, μόνο επειδή το ζήτησες. Εγώ μόλις ανακάλυψα ένα τέτοιο...
Και δε βρήκα άλλον τρόπο πέρα από την τέχνη μου, για να μπω στον έρωτα. Πώς αλλιώς έρχονται οι άνθρωποι πιο κοντά, αν όχι μέσω των συναισθημάτων τους; Ξέρεις, εγώ μόνο με λέξεις μπορώ, κι αν αυτό σου αρκεί, θα σου γράφω κάθε μέρα. 365 μέρες το χρόνο. Κάθε χρόνο. Για μία ολόκληρη ζωή...