🔔📚 ΟΠΟΙΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΕ ΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΠΟΣΟ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠ.: GR3701107820000078201065006 ΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ-ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΑΠΟ 2 ΕΥΡΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ!😊🎧🔔 Άλλωστε δεν θα βάλουμε διαφημίσεις! ΟΥΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΠΗΓΗ ΕΣΟΔΩΝ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Η ΔΑΣΚΑΛΟΜΑΝΝΑ
ΠΑΛΑΙΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
― Ἀκοῦστε ἐμὲ νὰ σᾶς πῶ! Νὰ μὴν ἀνοίγετε χαρτί!… Νὰ μὴν ἀκοῦτε τὸ δάσκαλο! Νὰ μὴ φοβᾶστε τς πατεράδες σας!… Νὰ δέρνετε τς μαννάδες σας!
Οὕτως ἠγόρευε πρὸς θορυβώδη ὅμιλον δεκαετῶν καὶ δωδεκαετῶν παιδίων, ἀναβὰς ἐπὶ τοῦ τελευταίου θρανίου τοῦ ἀπωτάτου ἀπὸ τῆς δασκαλοκαθέδρας, ὁ Γιαννιὸς ὁ Βρυκολακάκης, εἷς τῶν μεγαλυτέρων μαθητῶν. Ἐφοίτα ἀπὸ ἑπταετίας καὶ ἦτο ἤδη δεκαπενταετής, ἀλλὰ μόλις εἶχε μάθει νὰ διαβάζῃ συλλαβιστά. Ἐνθυμούμενος τὰ παλαιὰ ἐκεῖνα χρόνια, δὲν ἔπαυε νὰ οἰκτείρῃ τὴν παροῦσαν κατάστασιν τοῦ σχολείου, ὅπου ὅλα τὰ παιδιὰ ἦσαν μικρά, ὅλο σμαρίδα, ὅλο ἀθερίνα. Πρῶτα ἦσαν ὅλο μεγάλοι. «Ποῦ νὰ ἤσαστε σεῖς τὸν καιρὸ ποὺ ἦτον ὁ ἄλλος ὁ δάσκαλος ποὺ πέθανε, ὁ Φλάσκος, Φλασκο-μπιμπῖνος, ὁ κιτρινιάρης!» Καὶ σείων τὴν κεφαλήν, διηγεῖτο πρὸς τοὺς μικροὺς μαθητάς, οἵτινες τὸν ἤκουον ἐκπέμποντες μεγάλα ἐπιφωνήματα θαυμασμοῦ, πῶς ὁ Τζώρτζης ὁ Σγούρας, δεκαοκτὼ χρόνων, ὑψηλός, μὲ ἀνωρθωμένα σγουρὰ μαλλιά, τὰ ὁποῖα δὲν ἠδύνατο νὰ διευθετήσῃ τὸ κτένιον, ἔδειρε μίαν φορὰν τὸν ἄλλον διδάσκαλον, «τὸ Φλάσκο, Φλασκο-μπιμπῖνο, τὸν κιτρινιάρη», πολιορκήσας αὐτὸν ὄπισθεν τῆς δασκαλοκαθέδρας, καὶ κατενεγκὼν τρεῖς σφιγκτοὺς γρόνθους κατὰ τοῦ στέρνου του, διότι ὁ διδάσκαλος ἠπείλησε νὰ τὸν κλείσῃ εἰς τὸ κάτωθεν τῆς δασκαλοκαθέδρας σωφρονιστήριον, ὅπου ἔβοσκον βλατοῦδες* καὶ ψαλίδες πολυποδαροῦσες καὶ ὄχι ὀλίγοι ποντικοί. Πῶς ὁ διδάσκαλος εἶχε συγκαλέσει τὴν ἐπιτροπὴν καὶ ἀπῄτει τὴν ἀποβολὴν τοῦ Τζώρτζη, ἀλλ᾽ ἡ ἐπιτροπὴ ἀντέτεινε, μὴ θέλουσα νὰ δυσαρεστήσῃ τοὺς οἰκείους τοῦ μεγαλοσώμου καὶ φριξότριχος μαθητοῦ. Πῶς παραδόξως, δηλ. λίαν εὐλόγως, ὁ Τζώρτζης εὑρέθη σύμφωνος μὲ τὸν διδάσκαλον εἰς τὸ κεφάλαιον τοῦτο, καθόσον, ἀφοῦ ἐπὶ δεκαετίαν εἶχε φοιτήσει εἰς τὸ Σχολεῖον καὶ μόλις εἶχε μάθει νὰ συλλαβίζῃ (μόνον ὅτι συνέχεε κάποτε τὸ η μὲ τὸ π καὶ τὸ ζ μὲ τὸ ξ), ᾐσθάνετο νῦν ἀκατάσχετον πόθον νὰ διαρρήξῃ τ᾽ ἀφόρητα ἐκεῖνα δεσμὰ καὶ νὰ ἐμβαρκάρῃ μὲ τὸ καράβι τοῦ θείου του. Ἴσως μάλιστα δι᾽ αὐτὸ τὸ ἔκαμεν, ἔδειρε τὸν διδάσκαλον ἐπίτηδες διὰ νὰ τὸν ἀποβάλουν. Καὶ τότε ἡ ἐπιτροπὴ ἔπεισε τοὺς οἰκείους του νὰ τὸν ἀποσύρωσιν εὐσχήμως.
Τοιαῦτά τινα πορίσματα τῆς ἀλληλοδιδακτικῆς μεθόδου ὑπέβαλλε συχνὰ εἰς τὴν μελέτην τῶν συμμαθητῶν του ὁ Γιαννιὸς ὁ Βρυκολακάκης. Τὴν ἡμέραν δ᾽ ἐκείνην εἶχεν ἀναβῆ ἐπὶ τοῦ θρανίου καὶ ἀπήγγελλε διδαχὴν τὴν ὁποίαν ὁ διδάσκαλος, κύπτων ἐπὶ τῆς τραπέζης του, πνιγομένων τῶν λέξεων ἐν μέσῳ τοῦ θορύβου, δὲν ἤκουεν, οὐδ᾽ ἔβλεπε κἂν τὸν ὑψηλὸν μαθητήν, ὅστις, πρὸς τὴν δασκαλοκαθέδραν βλέπων (ὁ διδάσκαλος ἐκάθητο ἐνώπιον τραπέζης κάτω τῆς δασκαλοκαθέδρας), ἐπροφυλάσσετο καὶ ἦτο ἕτοιμος νὰ πηδήσῃ κάτω τοῦ θρανίου, ἂν ὁ διδάσκαλος ἔστρεφε τὸ βλέμμα πρὸς τὰ ἐδῶ.
Информация по комментариям в разработке