ΣΤΑΦΥΛΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΣΧΟΣΤΑΦΥΛΟ

Οι άνθρωποι κάποτε δημιουργούσαν και συνέθεταν Δημοτικά Τραγούδια όταν οι κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές και ένοιωθαν την ανάγκη να ονειρευτούν με αυτά, με αυτή την ανθρώπινη μαγιά, με αυτά τα εξαιρετικά ανώνυμα διαμαντάκια και την διαχρονική ποιητική τους αξία.
Σήμερα υπάρχουν ακόμα αυτοί οι πηγαίοι "ποιητάρηδες" που εξυμνούν μέσα από τον Δημοτικό τραγούδι την ανθρώπινη στιγμή και το ατομικό συναίσθημα. Άλλοτε εκφράζοντας τον έρωτά τους στην αγαπημένη τους υμνώντας τα κάλλη και την ομορφιά της και άλλοτε καταριούνται την ασπλαχνιά και την αδιαφορία της.
Το δημοτικό τραγούδι ήταν και είναι το περιεχόμενο της συνειδήσεως του ελληνικού λαού. Είναι η συντροφιά και παρηγοριά του στις κατά καιρούς κακουχίες της ζωής.
Ο άνθρωπος της υπαίθρου, είχε την ανάγκη κάποτε να τραγουδήσει τα βιώματά του, να χορέψει για να εκφράσει τους καημούς και τα ντέρτια του και να διασκεδάσει με τους στίχους και τον ρυθμό τους.
Ο Δημοτικός ποιητικός λόγος μέσα από τα τραγούδια της παράδοσής μας, είναι μια ιστορική παρακαταθήκη αιώνων προσωπικής και συλλογικής μνήμης, που έχει περάσει έως σήμερα από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα, από μνήμη σε μνήμη και είναι η φωνή της ιστορικής μας συνείδησης.

Παλιακή εκτέλεση, όπως το έλεγαν παλιά οι μουσικοί στα Μαστοροχώρια

Αντ. Κακούρης=κλαρίνο
Φάνης Κατσιώτας=τραγούδι
Χρ. Ευαγγέλου=ακορντεόν, τραγούδι
Νικ. Κατσαρός= ντέφι, τραγούδι