TEHRAN 2021 - Sizdah ‌Bedar 1400, in Tajrish / تهران - تجریش، سیزده بدر ۱۴۰۰

In this video, I have walked around Tajrish Square and Valiasr Street on Sizdah Bedar Day.
On Sizdah Bedar this year, the Iranian government announced that all parks, recreation centers and green spaces in Tehran would be closed to prevent the spread of the corona virus, that is why people are on the streets on this day.

Follow me on:
  / bahadorhadizadeh  
  / bhzpictures  
  / bahador-hadizadeh-13aa81b8  

#Tehran #Iran #WalkingTour

Sizdah Bedar also known as Nature's Day is an Iranian festival held annually on the thirteenth day of Farvardin (same as Aries), the first month of the Iranian calendar, during which people spend time picnicking outdoors. It marks the end of the Nowruz holidays in Iran.

Generally, among Iranian festivals, “Sizdah Bedar” is a bit vague in terms of historical roots. There is no direct mention of such a celebration in history books prior to Qajar era. But in ancient sources, such as Shahnameh, there is a reference to “the thirteenth day of Farvardin”. The popular belief is that ancient Iranians celebrated the 13th day of Nowruz after twelve days of celebrating, each day represents a month of the year. It was an official ending to Nowruz and a beginning to the remaining twelve months of the year.

Zoroastrianism background:
In ancient times, there was a name for each day of the month. For example, the first day of each month was called “Ormazd Rooz”, and the thirteenth day of each month was called “Tir Rooz” and belonged to “Izad Tir” (the god of Tir). The word “Rooz” means “day” in Farsi. The word “Tir” is called “Tishtariah” in the Avestan language. It is the same as the name of Tishter, the god of rain. So, we can say that Tir was a symbol of divine kindness among ancient Iranians because rain is symbolically equal to god’s kindness and generosity in Persian culture. Nature Day is the ancient Persian tradition in celebrating the occasion of the god of rain’s victory over the drought-inducing demon. Celebrating this day was customary even before the emergence of Asho Zoroastrianism (1800 BC).

As stated in the book From Nowruz to Nowruz by Mr. Kourosh Niknam (MP for Zoroastrianism), pp. 41 and 42, “the thirteenth day of Farvardin is called Tir or Teshtar.” In Avesta, “Teshtar” is the god of rain. Before Asho Zoroaster, in order for the rain god to overcome the drought demon, people believed that they should worship this god on this particular day and ask for rain. In ancient Iran, after celebrating the 13th day of Nowruz, which was the beginning of an agricultural semi-year, Iranians went to their fields and farms or plains and deserts and the banks of rivers to worship. They would rejoice and dance and happily asked for rain.

سیزدَه‌بدَر سیزدهمین روزِ فروردین‌ماه و از جشن‌های نوروزیِ ایران است. در تقویمهای رسمیِ ایران، بعد از انقلاب، این روز روز طبیعت نامگذاری شده‌است و از تعطیلات رسمی است.

به‌طور کلی در میان جشن‌های ایرانی جشن «سیزده‌بدر» کمی مبهم است، زیرا مبنا و اساس دیگر جشن‌ها را ندارد. در کتاب‌های تاریخی اشارهٔ مستقیمی به وجود چنین مراسمی نشده‌است، اما در منابع کهن اشاره‌هایی به «روز سیزدهم فروردین» هست.
گفته می‌شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن‌گرفتن و شادی‌کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ای‌ست به باغ و صحرا می‌رفتند و شادی می‌کردند و درحقیقت با این ترتیب رسمی بودن دورهً نوروز را به پایان می‌رسانیدند.

روز طبیعت (سیزده‌بدر) سنت ایرانیان باستان به مناسبت پیروزی ایزد باران بر دیو خشکسالی اَپوش می‌باشد؛ و از قبل از اشو زرتشت (۱۸۰۰ قبل از میلاد) مرسوم بوده، چنان‌که در کتاب «از نوروز تا نوروز» پژوهش و نگارش آقای کوروش نیکنام (نمایندهٔ مجلس زرتشتیان) ص ۴۱ و ۴۲ آمده. سیزدهمین روز از ماه فروردین، تیر یا تِشتَر نام دارد. ایزد تیر یا تشتر که در اوستا، یَشتی هم به نام آن وجود دارد ایزد باران است و در باور پیشینیان پیش از آشو زرتشت برای این که ایزد باران در سال جدید پیروز شود و دیو خشکسالی نابود گردد باید مردمان در نیایش روز تیر ایزد از این ایزد یاد کنند و از او در خواست باریدن باران نمایند. در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی سیزدهم که به ایزد باران تعلق داشت مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می‌رفتند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می‌نمودند. اکنون هم زرتشتیان از بامداد روز تِشتَر ایزد و فروردین ماه، سفره نوروزی را برمی‌چینند، خوردنی‌ها و مقداری آجیل و شیرینی‌های باقی‌مانده در سفره نوروز را با خود به طبیعت می‌برند، و شِشه سبزه‌های موجود در سفره را با خود برمی‌دارند و به دشت و صحرا و کنار چشمه‌ها یا آب‌های روان می‌روند. سبزهٔ خود را در کنار جویبارها به آب روان می‌سپارند و آرزو می‌کنند که سالی پربرکت و خرم داشته باشند. تا پسین آن روز را بیرون از خانه هستند و در طبیعت و میان سبزه و صحرا به شادمانی می‌پردازند. (توضیح: در اسطوره‌های ایرانی، ایزد باران همواره به‌صورت اسبی با دیو خشکسالی که دیو اپوش نام دارد در جنگ و مبارزه است و اگر تیر ایزد پیروز شود، باران می‌بارد و چشمه‌ها می‌جوشند و رودها روان می‌گردند و سرسبزی را به ارمغان می‌آورند).