Het zijn de kleine dingen!

Herinnering aan tante Vrouw van ome Siem.

Het was tijdens mijn lagere schoolperiode nooit nodig geweest om te kiezen voor Hoeve Bouwlust of voor De Spookhoek. Op de vrije woensdagmiddag ging ik meestal met Nico Bos naar zijn opa Klaas en oma Lies van De Spookhoek en in het weekeinde wel naar Hoeve Bouwlust van ome Siem en tante Vrouw. Net als bij haar zus Lies werd je ook door tante Vrouw tot over je oren verwend. Rond de boerderij zorgde zoon Dries er wel voor, dat je je niet verveelde. Wat beide zusters volop gemeen hadden waren hun muzikale genen, die ze uit hun jeugd van Hoeve Dijkstal hadden meegekregen. Begenadigd met veel zangkwaliteiten, wat er door hun ouders Jan en Anna Visser al met de paplepel was ingegeven. Een uitzonderlijke Westfriese familie die de lange winteravonden op hun afgelegen boerderij zo intens met elkaar beleefden. Hun gezang was tot in de late avonduurtjes over het vlakke polderland achter de Westfriese Dijk te horen. Toen de kinderen Visser hun plaatsje in hun verdere leven hadden verworven, bleven ze elkaar op verjaardagen en andere gelegenheden opzoeken. Dan nam tante Lies met wit zakdoekje en borrelglaasje altijd wel plaats achter de piano, om de zangstukken uit hun jeugd met elkaar te vertolken. Ik heb zulke onvergetelijke avonden bij ons thuis wel beleefd als de kaartclub met daarbij ook tante Lies en tante Vrouw en echtgenoten op bezoek kwamen. Na het onderhoudende kaartspel was de piano met zingen het vervolg en was het genieten, vooral als drie maal drie is negen ook nog de ronde deed.

Op 30 juni 1973 vierden zoon Piet (Ɨ 2023) met mijn oudste zus Clasien (Ɨ 1985) hun koperen huwelijksfeest. Na de Eucharistieviering werd de zaterdagavond met familie en genodigden in het Noordhollands koffiehuis bij Theo en Nel Strooper voortgezet. Een avond met veel muziek en voordrachten, wat voor een deel op smalfilm en bandrecorder is vastgelegd. Op deze avond zongen ook de nakomelingen van Simon en Veronica, verenigd met hun verwanten in het Bouwlustkoor, hun traditionele zangstukken. Jongste dochter Vera zorgde daarbij achter de piano voor begeleiding. Echter, een hoogtepunt van deze avond was ongetwijfeld de vertolking van De Kleine Dingen door de toen bijna 74-jarige tante Vrouw. Met haar ongeëvenaarde Vissersstem zong ze dit vermaarde lied voor een enthousiaste zaal, die haar bij de refreinen luidkeels ondersteunde.

Onlangs snuffelde ik wat in mijn familiearchief en daarbij kwamen ook de smalfilm en toonband van deze avond weer voor de dag. Om dit ongemoeid te laten en opnieuw op te ruimen was geen goed idee. Bovendien zou ik daarmee de Bouwlust en Dijkstal nazaten niet bloid maken. Het duurde dan ook niet lang, dat ik achter mijn pc deze tapes aan het digitaliseren was voor een videobestand. Daarbij kreeg ik ondersteuning van jongste zoon Simon de Wit en zijn vrouw Ria de Wit - v.d. Berg. Zij hebben mij tijdens koppiestoid voorzien van ontbrekende familiehistorie en beeldmateriaal. Natuurlijk was het voor mij een bewogen opgave om dit filmpje met zo veel dierbaren samen te stellen, die al lang niet meer in ons midden zijn. Ondank deze belemmering heb ik toch ontzettend genoten om De Kleine Dingen van tante Vrouw van ome Siem te volbrengen. Hoe vaak stonden ze immers in mijn jeugd niet klaar mij te verwennen met kleine dingen? Terecht stond er op beide rouwkaarten dat hun kinderen, maar ook vele anderen dankbaar zijn voor het goede wat ze van hen mochten ontvangen. Maandag 26 augustus a.s. is het 33 jaar geleden dat we van tante Vrouw afscheid moesten nemen. Een filmpje over haar jeugd op Dijkstal en aansluitend met echtgenoot Simon en hun kinderen op Hoeve Bouwlust met daarnaast haar vertolking van De Kleine Dingen, waarvan we ook na meer dan vijftig jaar blijven genieten!
Sma