Postindustrialny Radom (część 1)

Robotniczy, fabryczny lub jak kto woli industrialny charakter Radomia zaczął się kształtować już przeszło 200 lat temu. Nastąpił wówczas rozkwit miasta, związany z powstawaniem w nim licznych zakładów, głównie związanych z przemysłem garbarskim. Można to łatwo sprawdzić porównując dane o liczbie mieszkańców w poszczególnych latach, żeby nie być gołosłownym posłużę się ogólnodostępnymi informacjami. W 1811 roku było to około 2,5 tys. osób, natomiast pod koniec XIX stulecia już przeszło 10 razy więcej, czyli ponad 26 tys., a do momentu odzyskania przez Polskę niepodległości również i ta liczba została podwojona.
Ważnym dla miasta było włączenie go w obszar Centralnego Okręgu Przemysłowego. Warto tu dodać, że tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej liczba mieszkańców Radomia dobijała do 100 tys. W tym okresie planowano tu budowę m. in. fabryki samochodów. Jak by się potoczyła historia miasta, jak ono wyglądałoby dzisiaj gdyby nie okupacja hitlerowska, tego nigdy się nie dowiemy, możemy tylko gdybać. Niemniej jednak po tym okresie miasto dość szybko powróciło do swojego industrialnego charakteru, ale już na nieco innych zasadach. O czym okazja będzie opowiedzieć nieco później.
Okres prosperity skończył się wraz z nadejściem III RP i tak przez wielu oczekiwanej wolności. Z czym to się wiązało, mieszkańcy Radomia przekonali się dość szybko i bardzo boleśnie, na własnej skórze odczuwając skutki terapii szokowej lub jak kto woli szoku bez terapii.
Zatem będzie to moja opowieść o tym jak dobrze rozwinięty ośrodek produkcyjno-fabryczny stał się upadłym post-industrialnym miastem.
No, ale po kolei…
_______________________
https://spacerporadomiu.wordpress.com/
  / spacerporadomiu2020