ზურა ბენიაიძე - მთიდან ჩამორბოდნენ ხარები ბარადა/ Zura Beniaidze - Mtidan Chamorbodnen Xarebi Barada

მეგობრებო,
ეს გახლავთ ზურა ბენიაიძის ოფიციალური არხი,
ძალიან გთხოვთ სიმღერას ნუ ჩამოტვირთავთ და გადაამრავლებთ,
სხვაგან ატვირთვის შემთხვევაში ვიდეო გასაჩივრდება.
პატივისცემით,
ზურა ბენიაიძე

ტექსტი: ზურა ბენიაიძე და შოთა ნიშნიანიძე
მუსიკა: ზურა ბენიაიძე
ფანდური: გიორგი გოგინავა
დოლი: გიორგი თავშავაძე
გარმონი: ბუღა ბაღდავაძე
არანჟირება: ბექა გაბუნია

ტექსტი:
ღამე და რიჟრაჟი შამბიყვნენ ერთმანეთს,
უგონოდ დამთვრალნი მთიულნიც შარობდნენ,
ტყდებოდა ხატობის მეორე თენება,
იქ სადღაც ტყეებში ფრინველნიც გალობდნენ.

ასეა მთის მთის წესი, მთის კაციც ასეა,
ვერ იხდენს გუნება ზედმეტად ფერებას,
ხან შარით, ხან სევდით, ან სითბოთ სავსეა,
ეგ გვმატებს კლდესავით უხეშურ მშვენებას.

თუ გითხრეს უყორხარ, შაირგე, იწამე,
ხშირად ვერ მოისმენ მაგ იდუმალებას,
თუ კი რამ შაგატყვეს გესლი და პირფერი,
გეტყვიან, გეტყვიან, არ დაიმალება.

ვის მოსწონს, ვის არა, ეგ კიდე შვიდია,
რიჟრაჟობს ფრინველნი, რარიგად ხარობენ,
ტყდებოდა ხატობის მეორე თენება,
უგონოდ დამთვრალნი მთიულნიც შარობდნენ.

ეხლა დავბეჩავდით, ეხლა შავცოტავდით,
ჩვენს ნასახლრ გავსილა შამბი დიყ ბალახით,
მთიელთ ზარის რეკვა ბარის გულს ავსებდა,
დრო იყო ასეთი, ახლა კი ასე და.

როდესაც სიკვდილი, იქ ბარში მოყვრებთან,
ვენახებს მოხრავდა და მტკვრის წყალს მოხვრეპდა,
მთიდან ჩამორბოდნენ ხარები ბარადა,
და რქებით ჩხვერავდნენ, კრწანისს თუ მარაბდას.

მთიდან ჩამორბოდნენ, მტრის ჟლეტვა ნებავდათ,
და ბარში რჩებოდნენ სამარის ჯვრებადა,
ბარში მოდიოდნენ ვაჟები კერკეტა,
მთაში ბრუნდებოდნენ ზღაპრად და ლეგენდად.

ემაგათ სისხლია, ემაგათ ძვლებია,
ჩვენ, ქართულ ციხეებს რომ ჩაჰფიცხებია,
მთიელთა სისხლია, მთის ხალხის სინდისი,
ომში რომ არ წავხდით სიკვდილთან პირისპირ.

და სიკვდილ-სიმწრისგან, ყელზე რომ დაადგა,
ხევსურის ფარია სხვა მრავალ ფართაგან,
მათ გორდას მამულის გზა გაუკაფია,
გორდასებრ ჩინჩხრებს ჰყრის მთიელთა კაფია.
მოდი საქართველო, ემაგათ ჯიშისა,
რომ მტერი, ვერაგი, კვდებოდეს შიშისგან.