در انتظار گودو ( سوگخند نامه ) اثر ساموئل بکت - ترجمه اصغر رستگار - اجرا ماندانا صدیق وزیری

در انتظار گودو (یا چشم به راه گودو) (به انگلیسی: Waiting for Godot) نمایشنامه‌ای از ساموئل بکت است که از آثار
کلاسیک سده بیستم میلادی شناخته می‌شود
تکرار، شاید مهم‌ترین فاکتور نمایشنامه در انتظار گودو اثر ساموئل بکت باشد که به بی‌معنایی و خستگی‌اش اضافه می‌کند. استراگون انسانی‌ست که از فراموشی و عدم آگاهی رنج می‌برد. او نقطه مقابل ولادیمیر که انسانی آگاه است قرار گرفته. بارها در طول نمایشنامه استراگون موقعیتی که در آن قرار گرفته‌اند و دلیل حضورشان را از یاد می‌برد، اما هر بار ولادیمیر از ابتدا برای او توضیح می‌دهد که آن‌ها آنجا انتظارِ شخصی به نام گودو را می‌کشند. و ما هم به این شکل، هربار به چرخه تکرار و باطل آن‌ها پرتاب می‌شویم. این وضعیت درست مانند حالتی است که گویی ما یک دفعه از خلسه‌ای طولانی بیرون آمده، لحظه‌ای به خودمان بیاییم و از خود بپرسیم واقعا اینجا چکار می‌کنیم؟ و بعد دوباره با بادآوری مسائلی تکراری، به راه خود ادامه دهیم.
-------------------------------
ساموئل بارکْلی بِکت (زاده ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ – درگذشته ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹) نمایشنامه‌نویس، رمان‌نویس و شاعر اهل ایرلند بود.

او در سال ۱۹۶۹ به دلیل «نوشته‌هایش - در قالب رمان و نمایش - که در فقر [معنوی] انسان امروزی، فرارَوی و عروج او را می‌جوید»، جایزه نوبل ادبیات را دریافت نمود.

آثار بکت بی‌پروا، به شکل بنیادی کمینه‌گرا و بنابر بعضی تفسیرها در رابطه با وضعیت انسان‌ها عمیقاً بدبینانه‌اند. این حس بدبینی اغلب با قریحهٔ طنزپردازی قوی و غالباً نیش‌دار وی تلطیف می‌گردد. چنین حسی از طنز، برای بعضی از خوانندگان آثار او، این نکته را دربردارد که سفری که انسان به عنوان زندگی آغاز کرده‌است با وجود دشواری‌ها، ارزش سعی و تلاش را دارد. آثار اخیر او، بُن‌مایه‌های موردنظرشان را به شکلی رمزگونه و کاهش‌یافته مطرح می‌کنند.

«بکت در خانواده‌ای مرفه و مذهبی (پروتستان) بزرگ شده و تا اتمام تحصیلات دانشگاهی و شروع کارش به عنوان استاد هنوز باور مذهبی داشته‌است. پس از ترک قطعی محیط آکادمیک و مهاجرتش به پاریس، گسست از مذهب را در آثارش منعکس می‌کند. با اجرای در انتظار گودو در سال ۱۹۵۳ تماشاگر با اعلان جنگی شوک‌آور علیه خدا و مذهب روبرو می‌شود.» بکت در آثار دیگرش هم با طنز تندی به اصول کاتولیسیسم برخورد می‌کند
ساموئل بارکلی بکت در ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ در دوبلین متولد شد. خانواده‌اش پروتستان بودند، پدرش ویلیام، مادرش ماریا و برادرش فرانک نام داشتند. دوره ابتدایی را در زادگاهش سپری کرد و به واسطه علاقه‌اش به زبان فرانسه، در رشته ادبیات و زبان فرانسه ادامه تحصیل داد و در سال ۱۹۲۷ با درجه کارشناسی فارغ‌التحصیل شد. در سال ۱۹۲۸ به پاریس رفت و به مدت دو سال در اکول نرمال سوپریور به تدریس مشغول شد. در همان زمان بود که با جیمز جویس آشنایی و رفاقت پیدا کرد. این آشنایی در شکل‌گیری استعداد او تأثیر چشمگیری داشت و به او کمک‌های زیادی کرد.

بکت شخصیتی منزوی داشت و از قیل و قال های رسانه ای به کلی دور بود. وقتی ناشرش ژروم لیندون در سال ١٩٦٩، خبر جایزه‌ی نوبل ادبیات بکت را از آکادمی سوئد دریافت می‌کند، در تلگرافی فوری به وی می‌نویسد: «به شما توصیه می‌کنم خود را مخفی کنید!» و بکت که برای تعطیلات در تونس اقامت داشت خود را برای مدتی در هتل مخفی می‌کند. لیندون به توصیه‌ی بکت به جای او برای دریافت جایزه به استکهلم می‌رود و در سخنرانی‌اش از «پریشانی مطلق» نویسنده از دریافت جایزه می‌گوید. بکت می‌داند معروف شدن برایش گران تمام می‌شود چراکه او را در ورطه‌ سرگیجه‌آور صنعت فرهنگ‌سازی رها می‌کند، و آثارش را به درجه‌ی تقلیل یافته‌ از کالاهای سرمایه‌داری تنزل می‌دهد.

او در ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ در سن ۸۳ سالگی درگذشت و مقبره وی در گورستان مون‌پارناس، پاریس است.