دین وخدایان در بین النهرین باستان؟

در دیدگاه کیهانی سومری، در آغاز تنها آب‌ها (در واقع منظور نمو، یکی از الهه‌های سومری، است) وجود داشتند. نمو سپس کی (الهه زمین) و ان (خدای آسمان) را آفرید. اینان آمیزش کردند و انلیل (خدای هوا) متولد شد. سومریان اعتقاد داشتند زمین و آسمان در آغاز واحد بودند؛ جهان کوه بزرگی بود که پایش در زمین قرار داشت و قله‌اش به آسمان می‌رسید. انلیل زمین و آسمان را از هم جدا کرد و خدایان — که موجودات فوق‌بشری فناناپذیر بودند — بر هر منطقه از هستی حاکم شدند. آن‌ها انسان را از گل آفریدند تا کارهایشان را انجام دهد. خدایان در آسمان‌ها زندگی می‌کردند و از آنجا زندگی بشر روی زمین را تحت سلطه خود داشتند. هستی قسمت سومی هم داشت؛ جهان مردگان که خدایان مرگ در آن ساکن بودند. در ادبیات سومری داستانی دربارهٔ سفر اینانا از آسمان به جهان مردگان و بازگشت او وجود دارد.[۷]
they had. Nemo then created Ki (Earth Goddess) and En (Sky God). They had intercourse and Enlil (god of air) was born. The Sumerians believed that the earth and the sky were one in the beginning; The world was a big mountain whose foot was on the ground and whose peak reached the sky. Enlil separated the sky and the earth, and the gods—who were immortal superhuman beings—ruled over every region of existence. They created man from clay to do their work. Gods lived in the heavens and from there they controlled human life on earth