Скачать или смотреть ธิดาเวียงแก้ว๒ รามเกียรติ์

@ไกรสรเดินทางเข้าสู่ป่าหิมพานต์ กระทั่งเขาได้พบกับกระท่อมไม้ขนาดใหญ่ที่สร้างอย่างประณีตซึ่งผิดกับที่อยู่อาศัยของชาวป่าทั่วไป ทันใดนั้นเขาก็พบกับหญิงสาวรูปงามผิวพรรณผ่องใสในใจไกรสรคิดว่าคงเป็นนางฟ้า นางนั่งร้อยพวงมาลัยดอกไม้ป่านับว่ามีเสน่ห์ชวนหลงไหล สร้อยคอของนางมีจี้มณีนพรัตน์ส่องแสงแวววับคุ้นตา ขณะที่ไกรสรตกตะลึงในความงามของนาง ร่างมหึมาของ "ท้าวสิงขร" ยักษ์ผู้มีผิวกายสีดำก็ปรากฏขึ้นเขายืนอยู่ข้างหลังหญิงสาว ท้าวสิงขรมองมาที่ไกรสรด้วยแววตาดุร้าย "มนุษย์มาจากที่ไหน ทำไมมันกล้าบังอาจล่วงล้ำเข้ามาในแดนของข้า เดี๋ยวข้าจะจับกิน” ไกรสรชักดาบออกมาเพื่อตั้งท่าป้องกันตัว หญิงสาวลุกขึ้นยืนขวางกั้นไว้ไม่ให้ไกรสรและท้าวสิงขรมาประจันหน้ากัน "หยุดก่อน ท่านพ่อ เขาดูไม่มีเจตนาร้าย จงอย่าได้วู่วาม" ท้าวสิงขรหยุดชะงัก “จันทราลูกพ่อแต่เขาเป็นมนุษย์ เราไว้ใจมนุษย์ไม่ได้ " ไกรสรลดดาบลงเมื่อได้ยินชื่อจันทรา เขานั่งคุกเข่าลงแล้วกล่าวออกไปอย่างนอบน้อม " ข้ามาในนามของพระราชาแห่งนครเวียงแก้ว เพื่อทูลเชิญองค์หญิงจันทรากลับคืนสู่เมืองของพระองค์" ไกรสรเล่าเรื่องราวอาเพศเหตุที่เกิดขึ้นในนครเวียงแก้วให้ท้าวสิงขรฟัง ท้าวสิงขร "ข้ารู้... ว่าวันนี้ต้องมาถึง เมื่อสิบแปดปีก่อน ข้าได้พบทารกน้อยถูกทิ้งไว้ในป่าพร้อมกับจี้อันนี้ ข้านึกสงสารจึงได้นำนางมาเลี้ยงดูด้วยความรัก "ข้าเลี้ยงดูนางมาปกป้องนางจากโลกภายนอกที่โหดร้าย "จันทรามองท้าวสิงขรสลับกับไกรสรด้วยความสับสน นางคิดว่านางเป็นลูกยักษ์มาตลอด การที่นางได้รู้ความจริงว่าตนคือองค์หญิงผู้สาบสูญ จึงทำให้ใจนางหวั่นไหว แต่เมื่อนึกถึงผู้คนที่กำลังเดือดร้อน จันทราจึงตัดสินใจจะกลับไปนครเวียงแก้วกับไกรสร "ลูกจะไปกับเขา ท่านพ่อลูกจะไปช่วยเหลือพวกเขาที่เดือดร้อน"ท้าวสิงขรพยักหน้าอย่างเจ็บปวด "ไปเถิดลูก แต่จงระวังตัวให้ดี โลกมนุษย์นั้นสุดจะหยั่งถึง
@Kraisorn traveled into the Himalayas forest until he came across a large, elaborate wooden hut, unlike the dwellings of ordinary forest dwellers. Suddenly, he saw a beautiful young woman with fair skin. Kraisorn thought she was an angel. She was sitting and stringing a garland of wild flowers, looking charming and alluring. Her necklace had a familiar, sparkling nine-gem pendant. While Kraisorn was stunned by her beauty, the gigantic figure of "Thao Singkhon," a giant with black skin, appeared. He stood behind the young woman. Thao Singkhon glared at Kraisorn with fierce eyes. "Where did humans come from? Why do they dare to intrude into my territory? I'll catch and eat you." Kraisorn drew his sword to defend himself. The young woman stood up to block Kraisorn and Thao Singkhon from facing each other. "Stop, father. He doesn't seem to have any malicious intentions. Don't be rash." Thao Singkhon paused. "Chandra, my daughter, but he's a human. We can't trust humans." Kraisorn lowered his sword when he heard Chandra's name. He knelt down and said humbly, "I come in the name of the King of Wiang Kaew to invite Princess Chandra to return to his city." Kraisorn told Thao Singkhon the tragic events that had occurred in Wiang Kaew. Thao Singkhon, "I knew... that this day would come. Eighteen years ago, I found a baby abandoned in the forest with this pendant. Feeling sorry for her, I took her in and raised her with love. "I raised her to protect her from the cruel outside world." Chandra looked back at Thao Singkhon and then at Kraisorn in confusion. She had always thought she was a giant's child. When she learned the truth that she was the lost princess, her heart wavered. But when she thought of the people in distress, Chandra decided to return to Wiang Kaew with Kraisorn. "I will go with him. Father, I will go to help them in need." Thao Singkhon nodded painfully. "Go, my child, but be careful. The human world is beyond comprehension.