خاطره‌ای از استاد هوشنگ ابتهاج با استاد محمدرضا شجریان

(بخشی از نشست مجازی «خانۀ ایران» با سایه، ۵ مرداد ۱۳۹۹)
سایه جان از چگونگی انتقال نکات ارزشمند یافتۀ خود به شجریان سخن می‌گوید. در سال‌های سرپرستی بخش موسیقی رادیو، او دستاوردهای خود در تلفیق شعر و موسیقی را در حین گفت‌وگوهای دوستانۀ روزمره و نشست و برخاست‌های خانوادگی به شکلی خاص، که می‌کوشید صورتِ تعلیم نداشته باشد، در اختیار شجریان جوان قرار می‌داد. شجریان نیز که ذهنی جویا و پویا داشت این نکته‌ها را به‌اصطلاح در هوا می‌قاپید و با زیرکی و هوشمندی ویژۀ خود به‌کار می‌بست.
برنامه‌ای که سایه از آن سخن می‌گوید گل‌های تازۀ شمارۀ ۱۰۶ با آواز شجریان بر غزل حافظ است که با همراهی ویلن پرویز یاحقی، تار فرهنگ شریف، سنتور منصور صارمی و تنبک جهانگیر ملک اجرا شده است. آواز درخشان محمدرضا شجریان در این برنامه، سال‌ها بعد الگو و الهام‌بخش سهراب پورناظری شد تا تصنیفی بر همین شعر حافظ بسازد که با صدای رسای فرزند برومند شجریان، همایون‌جان، در آلبوم «ایران من» به زیبایی اجرا شد:
سحرم دولت بیدار به بالین آمد
گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد

✍️مهدی #فیروزیان