گلهای رنگارنگ ۲۱۶با آوای دلنشین بنان همراه با ارکستر گلها،پیانو محجوبی ویلن بدیعی،دکلمه روشنک

گزیده ای چند از گلهای رنگارنگ شماره دویست شانزده، با آوای دلنشین بنان ،همراه با ارکستر گلها، با پیانو مرتضی محجوبی در دستگاه سه گاه و ویلن حبیب الله بدیعی. سروده ای چند از
جمال الدین عبدالرزاق اصفهانی و رهی معیری. دکلمه خانم روشنک
دکلمه خانم روشنک
جمال الدین عبدالرزاق اصفهانی
میخواهمت ای ساقی، بر خیز و شرابم ده
میخوانمت ای مطرب ،راهی ز ربابم ده
من شعله ی خاموشم، من مستم و مدهوشم
امشب به ندای دل، مستانه جوابم ده
افسانه ی عقل ودین یکباره رها کردم
با کی نبود دیگر، دیوانه خطابم ده
تا دل به بلا دادم ،از رنج تن آزادم
خواهی تو امیدم بخش، خواهی تو عذاب ده

یا تو را من وفا بیاموزم یا من از تو جفا بیاموزم
به کدامین دعات خواهم یافت تا روم آن دعا بیاموزم
روی بگشا ی تا خلایق را معنی والضُحی بیاموزم
از خیالت وفا طلب کردم گفت کو؟ از کجا بیاموزم
( والضُحی : قسم به روشنایی)
رهی معیری
من از روز عزل دیوانه بودم دیوانه ی روی تو
سر خوش از باده ی مستانه بودم در عشق ومستی،افسانه بودم
نالان از تو شد چنگ و عود من تار مو ی تو، تاروپود من
بی باده مدهوشم، ساغر نوشم زچشمه ی نوش تو
مستی دهد مارا گلرخسارا بهار آغوش تو
چو به ما نگری، غم دل ببری کز باده نوشینتری
سوزم همچو گل ،از سودای دل دل رسوای تو، من رسوای دل
گر چه به خاک و خون کشیدی مرا روزی که دیدی مرا
باز آ که در شام غم صبح امیدی مرا