Μάννα δεν θέλω κλάματα | Ο πρώτος χορός

Μάννα δεν θέλω κλάματα - Ο... πρώτος χορός

Στο Σπήλαιο Γρεβενών, το 1998, Δεκαπενταύγουστος ήταν, μια όμορφη γυναίκα, χαμογελαστή και γενναία, ανοίγει το χορό και όλα δείχνουν πως την αγαπούν, όλοι, για τη λεβεντιά της, το χαμόγελό της, την κορμοστασιά της, θα συμφωνήσω με τον κύριο που ανέβασε το βίντεο, πως το σύνολο αυτό δεν διδάσκεται από κανέναν χοροδιδάσκαλο, είναι να το έχεις μέσα σου, και η εκλιπούσα από διετίας περίπου, Ελένη Βουτσά - Κουτουμάνου το είχε, όταν χόρευε, έτσι είναι, το μεράκι της με το ανάλαφρο και συνάμα λεβέντικο τίναγμα του σώματος, ωσάν το πέταγμα του αετού, έκανε τη γη να σειέται και να τρέμει.
Στη Μνήμη της Πρωτοχορεύτριας Ελένης Βουτσά, το Γένος Κουτουμάνου.

Στίχοι:

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΛΕΩΝΙΔΑ ΧΑΤΖΗΜΠΥΡΟΥ

Μάνα δε θέλω κλάμματα δε θέλω μοιρολόγια
Μένα με κλαίνε τα βουνά με κλαιν τα βλαχοχώρια
Με κλαίει η νύχτα κι η αυγή, τα’ άστρα και το φεγγάρι,
Με κλαιν οι νύφες του Χατζή, νύφες του Χατζημπύρου,
Που ηταν μπαϊράκι στα βουνά, φλάμπουρο στους κλέφτες.

Όσοι διαβάτες κι αν περνούν όλους τους ερωτούσαν:
Μην είδατε την κλεφτουριά κι αυτόν τον Λεωνίδα;
Εψές προψές τον είδαμε στα κλέφτικα λημέρια.
Είχαν αρνιά που ψένανε κριάρια σουβλισμένα
Κι η παγανιά τους πλάκωσε την ώρα που γλεντούσαν
Και μόλις τους αντίκρυσε σαν αστραπή ορμάει.

Σαν πιάστηκαν στον πόλεμο απ’ το ταχιό το βράδυ,
Τον Λεωνίδα βάρεσαν, τον πρώτο καπετάνιο
Που ήταν μπαϊράκι στα βουνά
και φλάμπουρο στους κλέφτες.

Μουσικοί: Ντάγκαλας - Γκιουλέκας