Vastelaovend
Begin 2022 besloten we om carnaval dit jaar uit ons hoofd te zetten. De onzekerheid of het nu wel of niet door zou kunnen gaan en op welke manier was de reden. Liever niet, dan half of een welles-nietes vooruitzicht.
We hielden dit besluit lang vast, maar als alles dan wel gewoon kan, de zon leek te gaan schijnen en zelfs Luc als “vrouwtje” verkleed, op pad wil, zijn we alsnog gezwicht en hebben ons besluit herzien.
Één dagje Veghel en een dag Maastricht.
Een eerste dag. Een eerste dag na Coronatijd, een eerste dag zonder pa en ma, die onlosmakelijk met dit feest verbonden zijn, omdat ze het ons hebben geleerd, omdat we elkaar altijd tegenkwamen, omdat we de plekken al sinds onze kindertijd precies weten te vinden, omdat we alle tradities met de paplepel hebben binnen gekregen, omdat we bij ma een logeer-en oppasplek vonden. Een eerste dag waar we weer samen mochten feest vieren en we elkaar ook weer tegen kwamen.
Het werd, ondanks de eerste dag en enige dag, een onvervalste Mestreechter vastelaovonddaag.
Zondag zijn we de hele dag bezig onze outfits. Jurken, pruiken, tasjes, instrumenten, make-up, accessoires zoeken we bij elkaar. We hebben er een dag voorpret aan.
De auto staat en we nemen de trein naar het centrum. We zetten in met muziek. Jasmine vindt dat het zachter moet, ik niet en zo brengen we ons zelf en de andere passagiers al lekker in de stemming.
We sluiten aan achteraan de optocht en lopen zo dansend en zingend en poserend naar het Vrijthof.
We zijn in ons element.
René, die al vanaf moment 1, nu acht jaar geleden, begreep hoe het feest gevierd moest worden, hij flirt, danst, verleid en maakt contact op zijn eigen ludieke manier. Geniet en laat genieten, tovert glim- en schaterlachen op ieders gezicht.
Jasmine was voor de tweede keer mee en na een bescheiden begin laat ze los en gaat mee in alles wat er om haar heen gebeurd en laat zich verleiden tot gekkigheid en een partijtje touwtje springen.
Dan Luc, van de beetje bangige kleuter met de handen voor zijn oren heeft hij zich ontpopt tot een ware Sjeng, die ons voorgaat in dans, zang, muziek en de route bepaald in onze tocht door de stad. Waar het kan pakt hij zijn podium en zijn pruik blijft de hele dag op. Oma Trein zou hebben genoten hem zo te zien.
En ik? Ik geniet van mijn mannen, van de stad, van dit cadeautje waar we in januari nog niet op durfden dromen, van het zingen van mijn zo bekende Maastrichter liedjes, de gekkigheid, het dansen en de zon!
En ik voel, voel dat mama en papa er zijn, voel waar mijn roots liggen, herbeleef mijn jeugd en tienerjaren. Denk terug aan de chaos bij ons thuis met confetti, serpentines, rood-geel-groene tulpen, nonnenvotte, berlinerbollen, spek met ei, zoete inval en de hopen kleding overal.
Het thuis waar, zeker met carnaval, alles kon. De bonte störrem, de vette friet, ut Mooswief, de route langs onze favoriete café’s. Perroen, Vogelstruis, Charlemagne, de Belsj, Forum, Pieter, Karkol en de Stadssleutel (La Cle)
Bij deze laatste treffen we elkaar. Mijn broers en ik samen met onze liefdes en proosten we op de Mestreechter Vastelaovend, op ons en op pa en ma. Wat zullen ze genieten daarboven…
Dan op weg naar huis, waar we vroeger het feestje in de bus voortzetten, doen we dat nu in de trein. Wat een feest!
Papa en mama bedankt….
Информация по комментариям в разработке