Παραγγελιά - σκηνοθεσια Παύλος Τάσιος - Αντώνης Αντωνίου - Αντώνης Καφετζόπουλος - 1980

Γυρισμένη το 1980 αλλά τοποθετημένη το 1973 όταν το περιστατικό συνέβη, η «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου είναι μια από τις πρώτες ταινίες που κατέγραψαν με ρεαλισμό την νυχτερινή ζωή της λαϊκής Αθήνας την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Οι σκηνές στο σκυλάδικο όπου η τραγωδία κορυφώνεται είναι τόσο βαθιά βουτηγμένες μέσα στον καπνό, το ποτό ,το φτηνό λαϊκό άσμα, το σπασμένο πιάτο, τα φτηνό γυναικείο άρωμα τα κουρασμένα πρόσωπα και το σάπιο γαρύφαλλο που ο θεατής νιώθει κυριολεκτικά να ασφυκτιά σε σημείο που το ξέσπασμα του Νίκου (όπως απλώς λέγεται ο Αντώνης Αντωνίου) καταλήγει να είναι λυτρωτικό.
Αργότερα, η κάμερα των Κώστα Παπαγιαννάκη και Σάκη Μανιάτη αλωνίζει στους δρόμους της Αθήνας ακολουθώντας τον Αντώνη Αντωνίου (Κοεμτζή) στην αμήχανη φυγή του που θα καταλήξει στην σύλληψη όταν τον ρουφιανεύουν. Το φιλμ που αποτελεί ντεμπούτο στον κινηματογράφο για τον Αντώνη Καφετζόπουλο (παίζει τον Δήμο, νεώτερο αδελφό του Νίκου) φιλοξένησε μια στρατιά ηθοποιών σε μικρούς ρόλους, από την Θέμιδα Μπαζάκα, τον Χρήστο Τσάγκα, την Σοφία Ρούμπου και τον Γιώργο Κοτανίδη, μέχρι τον Νικήτα Τσακίρογλκου, την Ολια Λαζαρίδου, την Βίκυ Βανίτα, τον Μάνο Κατράκη και την τότε σύζυγο του Τάσιου, την Κατερίνα Γώγου, η οποία ενδιαμέσως διαβάζει ποιήματα

Όλα αυτά συνέβαλλαν στην δημιουργία ενός κινηματογραφικού σοκ για το κοινό της εποχής, που αγκάλιασε την «Παραγγελιά» με 196.186 εισιτήρια Α’ προβολής και πέντε βραβεία στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Β’ καλύτερης ταινίας, ά ανδρικής ερμηνείας (Α. Αντωνίου), μουικής (Κυριάκος Σφέτσας), μοντάζ (Γιάννης Τσιτσόπουλος) και ηχοληψίας (Ηλίας Ιονέσκο).


Ο Νίκος Κοεμτζής γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1938 στο Αιγίνιο Πιερίας και ήταν γιος του Παναγιώτη και της Αναστασίας Κοεμτζή, οι οποίοι, λόγω της συμμετοχής τους στο ΕΑΜ επί Κατοχής, υπέστησαν διώξεις από τις κρατικές αρχές κατά την μεταπολεμική περίοδο.

Τον Φεβρουάριο του 1973 μόλις είχε αποφυλακιστεί, μετά από καταδίκη του για κλοπή. Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 1973, πήγε με την παρέα του στο νυχτερινό κέντρο Νεράιδα της Αθήνας στην Κυψέλη, όπου τραγουδούσε ο Καρουσάκης, για να διασκεδάσουν. Ο αδελφός του, ο Δημοσθένης, έκανε παραγγελιά τις Βεργούλες του Μάρκου Βαμβακάρη και σηκώθηκε να χορέψει. Ο τραγουδιστής (Αθανασιάδης) ενώ στην αρχή του προγράμματος είχε ζητήσει να μην υπάρξουν παραγγελιές, τελικά ανακοίνωσε από το μικρόφωνο πως το επόμενο τραγούδι που θα πει είναι παραγγελιά. Ενώ ο Δημοσθένης χόρευε, ξαφνικά σηκώθηκαν και δύο άλλα άτομα, αστυνομικοί που γνώριζαν τον Κοεμτζή.

Οι αστυνομικοί ήταν ο Δημήτριος Πεγιάς, που υπηρετούσε στην Υπηρεσία Πληροφοριών της Υποδιευθύνσεως Γενικής Ασφαλείας Αθηνών της Αστυνομίας Πόλεων και ο Εμμανουήλ Χριστοδουλάκης που υπηρετούσε στην Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Προαστείων Πρωτευούσης της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής. Οι αστυνομικοί παρενόχλησαν επιδεικτικά τον Δημοσθένη την ώρα που χόρευε, και ο Νίκος Κοεμτζής σηκώθηκε και σκότωσε με τον σουγιά τρεις ανθρώπους (τους δύο αστυνομικούς, Πεγιά και Χριστοδουλάκη, και άλλο ένα άτομο από την παρέα τους), τραυματίζοντας άλλους οκτώ.[3] Στην ανάκριση υποστήριξε πως θόλωσε το μυαλό του γιατί νόμιζε ότι θα σκότωναν τον αδελφό του.


Ο Τύπος της εποχής τον χαρακτήρισε κτήνος και συχνά αναφερόταν σε εγκληματίες ως κοεμτζήδες. Καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ φορές σε ισόβια, για ανθρωποκτονίες από πρόθεση. Το 1977 η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Πατρών στις 29 Μαρτίου του 1996 μετά από 23 χρόνια συνεχούς φυλάκισης. Λόγω της εποχής, των οικογενειακών του φρονημάτων και του ποινικού του ιστορικού αρχικά πέρασε πολύ άσχημα μέσα στη φυλακή, αλλά αργότερα ο γνωστός αρχιφύλακας του Κορυδαλλού Αντώνης Αραβαντινός δήλωσε πως ο Κοεμτζής ήταν «ο μεγάλος του δάσκαλος» στη φυλακή.

Μετά την αποφυλάκισή του πουλούσε την αυτοβιογραφία του έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων και τις Κυριακές στο Μοναστηράκι υπογράφοντας αφιερώσεις στην πρώτη σελίδα. Το βιβλίο ξεκινά με τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Αιγίνιο Πιερίας και την κακοποίηση που υπέστη ο πατέρας του απλώς επειδή ήταν κομμουνιστής, όπως και ο ανάπηρος βετεράνος παππούς του, από τους χωροφύλακες, προτού μιλήσει για τις δικές του περιπέτειες και τα σκληρά χρόνια της φυλακής.


Το 2009, μετά από μια βραδιά παρουσίασης του βιβλίου του, ο Δήμος Αθηναίων του έδωσε άδεια να το πουλάει στο κέντρο. Έγραψε επίσης ποιήματα από τα οποία φαίνεται, όπως και ο ίδιος είχε δηλώσει, ότι μετάνιωσε για την πράξη του. Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011 στο Μοναστηράκι, σε ηλικία 73 ετών. Ο θάνατός του προήλθε από έμφραγμα, που έπαθε την ώρα που πουλούσε βιβλία στο τραπεζάκι του: οι διασώστες του ΕΚΑΒ, που έφτασαν με μοτοσικλέτες, ειδοποίησαν ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στην Πολυκλινική. Οι γιατροί προσπάθησαν να τον κρατήσουν στη ζωή, αλλά δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την ανακοπή.


Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στο δίσκο Ρεζέρβα συμπεριλαμβάνει ένα τραγούδι με τίτλο Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο.