...Nigdy owoców ani warzyw. W pokojach rozdawano ćwierć bochenka chleba na dwa dni i łyżkę dżemu. Więźniowie byli głodni, wielu chorowało. Codziennie umierało 200 więźniów, szerzyły się choroby.
Warunki w getcie różniły się w zależności od statusu więźnia. Większość więźniów była ściśnięta w pokojach mieszczących od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu osób. Spali na trzypoziomowych drewnianych pryczach. Dla starszych dzieci istniało również kilka oddzielnych Heims, czyli domów dla chłopców i dziewcząt. W ich pokojach oprócz prycz znajdował się zazwyczaj stół i ławka. Evelina mieszkała z dziewczynkami w swoim wieku w pokoju nr 28 w Heim L 410. Zorganizowała to jej siostra Lisa, która od grudnia 1941 r. przebywała w Theresienstadt wraz z mężem o imieniu Franta. Evelina wspominała później: „Kiedy myślę o naprawdę złych latach wojny i Holokaustu, zawsze mam w pamięci jasny punkt, promień światła - nasz Heim w getcie, nasz pokój 28. Spędziłam w Terezinie osiemnaście miesięcy. W życiu dorosłego człowieka to niewiele, ale w życiu dziecka, które miało zaledwie dwanaście lat, to prawie wieczność. Heim pomógł mi przetrwać wiele trudności, jednak tylko piętnaście dziewcząt z prawie sześćdziesięciu, które zajmowały pokój nr 28, miało takie szczęście. ”
Więźniowie swoje dni spędzali na pryczach, w kolejce po posiłek lub przy pracy. Wszyscy więźniowie w wieku od 14 do 60 lub 65 lat musieli pracować. Większość z nich była zaangażowana w produkcję wojenną dla Niemiec lub w ogrodach warzywnych. Evelina, choć miała zaledwie 12 lat, również pracowała w ogrodzie, uprawiając warzywa dla kuchni SS. Ponadto uczyła się rysować od Friedl Dicker-Brandejsovej, znanej malarki, która pracowała z dziećmi w getcie.
Jej ojciec, Emil, pracował w biurze administracyjnym, a matka, Ilse, była pielęgniarką.
Getto było zarządzane przez tzw. starszyznę żydowską, w tym Fredy'ego Hirscha, który kierował Wydziałem Dzieci i Młodzieży.
Jego zamiarem było odizolowanie dzieci od trudnych warunków panujących w getcie, aby „nie uległy demoralizacji”. To właśnie jemu udało się znaleźć dla nich lepsze mieszkania w Heims. Mimo zakazu edukacji, więźniowie, wśród których było wielu byłych profesorów, naukowców i artystów, nadal potajemnie uczyli dzieci w Heims. Podczas naszego wywiadu Evelina wyraziła wątpliwości co do faktu, że Niemcy nie wiedzieli o tym tajnym nauczaniu, mówiąc, że naziści nie przejmowali się tym, ponieważ ostatecznie wszyscy Żydzi mieli zostać zamordowani.
Z około 140 000 Żydów przeniesionych do Theresienstadt, prawie 90 000 zostało deportowanych do punktów położonych dalej na wschód, gdzie czekała ich niemal pewna śmierć. Około 33 000 zmarło w samym Theresienstadt, głównie z powodu niedożywienia i chorób. Z piętnastu tysięcy dzieci, które przeszły przez Theresienstadt, około 90 procent zmarło w ośrodkach zagłady.
26 października 1942 r., niecałe 48 godzin po przybyciu ostatniego transportu z Theresienstadt do Treblinki, SS wysłało pierwszy transport do Auschwitz, przewożący 1866 osób. Po przybyciu na miejsce funkcjonariusze SS wybrali 247 osób, głównie mężczyzn, które zostały zarejestrowane jako więźniowie. Pozostałe 1 619 osób zginęło w komorach gazowych.
W grudniu 1943 r. Landowie zostali wybrani do deportacji „do obozu pracy na wschodzie”, jak im powiedziano. Ciężarna siostra Eveliny, Lisa, wraz z mężem pozostała na miejscu. Evelina wspominała później: „ W Terezinie odebrano mi dzieciństwo. Stałam się dorosła. Zaczęłam myśleć. Przyjechałam do Terezina jako mała jedenastoletnia dziewczynka, a kiedy opuściłam getto w grudniowym transporcie do Auschwitz, czułam się prawie dorosła”.
W bydlęcych wagonach, którymi deportowano Żydów z Theresienstadt do Auschwitz, nie było toalety, tylko wiadro, które przepełniało się w ciągu kilku godzin. Smród moczu i ekskrementów potęgował upokorzenie i cierpienie deportowanych. Brak jedzenia, wody i odpowiedniej wentylacji sprawił, że kilku deportowanych zmarło zanim pociągi dotarły do celu. Podróż trwała dzień i noc, wszędzie leżał śnieg, a Evelina po raz pierwszy w życiu podróżowała tak daleko. Transportowi towarzyszyli uzbrojeni strażnicy, którzy mieli rozkaz strzelać do każdego, kto próbował uciec. Evelina zdała sobie sprawę, że przegrali i ogarnął ją taki strach, że zaczęła histerycznie krzyczeć i płakać. Jednak najgorsze miało dopiero nadejść.
Zastrzeżenie: Wszystkie poniższe opinie i komentarze pochodzą od widzów i nie odzwierciedlają poglądów kanału World History. Nie akceptujemy promowania przemocy lub nienawiści wobec osób lub grup opartych na takich cechach jak: rasa, narodowość, religia, płeć, pochodzenie, orientacja seksualna. World History ma prawo przeglądać komentarze i usuwać je, jeśli zostaną uznane za nieodpowiednie.
► Kliknij przycisk SUBSKRYBUJ, aby zobaczyć więcej interesujących klipów: / @worldhistoryvideospl
#historia
#historiaświata
#holokaust
#ww2
Информация по комментариям в разработке