"Δώσε Φως Δώσε Ελπίδα" Παιδική Χορωδία "Ηχοχρώματα" Δ/νση Δήμητρα Πίτσου

Τα "Ηχοχρώματα" είναι μία νεοσύστατη παιδική Χορωδία στην Πάτρα. Διευθύνει η Μαέστρος και Μουσικοπαιδαγωγός στην Α/θμια Εκπαίδευση Ν. Αχαΐας Δήμητρα Πίτσου και τα Ηχοχρωματάκια που τραγουδούν είναι μαθητές του 45ου ΔΣ Πάτρας: Αμαλία, Κλειώ, Βασιλική, Κωνσταντίνος, Αριάνα, Άννα-Μαρία, Αρχοντία, Λυδία, Βίκυ, Δέσποινα, Νικολίνα, Αντριάνα, Γκέλυ, Μάριος, Τίνα, Ελευθερία, Ολυμπία, Θάνος, Δανάη Ειρήνη, Διαμαντής, Κωνσταντίνος, Αλέξανδρος, Δήμητρα, Μελίνα, Ισμήνη, Μίνα, Ευδοκία, Δέσποινα, Μελίνα, Αλεξία, Μιχάλης, Σπύρος, Σάκης, Αγγελική, Φαίη, Κωνσταντίνα, Γεωργία, Έλενα, Παρασκευή, Μαρκέλα, Αλέξανδρος, Νικόλας, Βικέντιος, Ανδρέας, Αλέξανδρος, Παναγιώτης, Αρσένης, Γιάννης, Χρήστος, Γιάννης, Κωνσταντίνος.... και συνεχώς αυξανὀμαστε!

Η Παιδική Χορωδία "ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ" λέει ΟΧΙ στον πόλεμο! Είμαστε δίπλα στα παιδιά που βιώνουν την καταστροφή στη ζωή τους εξαιτίας των πολέμων και τους αφιερώνουμε το τραγούδι μας!

Οι Συντελεστές του τραγουδιού "Δώσε Φως Δώσε Ελπίδα":
Μουσική σύνθεση και Διεύθυνση χορωδίας: Δήμητρα Πίτσου
Στίχοι: Κάρμεν Μοσχοπούλου
Πιάνο: Αγγελική Αργυριάδη
Κιθάρα: Χρήστος Βασιλόπουλος
Ακορντεόν: Έλενα Λουκοπούλου
Υποστήριξη για την υλοποίηση της δράσης: Η Δ/ντρια του σχολείου κ. Έμη Τσιλιγκιριάν και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων

Αφιερώνουμε και το παρακάτω ποίημα του Άγγελου Σικελιανού.
Αναφέρεται στα δεινά του πολέμου και στην αδιαφορία πολλών ανθρώπων, που αγνοούν τις τρομακτικές και ολέθριες συνέπειες που μόνο αυτός μπορεί να αποφέρει …

"Γράμμα από το μέτωπο"

«Σου γράφω… Κι όμως τόση είν’ η σιγή που με κυκλώνει,
που, λέω, αν άντεχα τα χείλη θ’ άκουες τη φωνή μου…
Εχτές ακόμα όλο βροντούσε το κανόνι,
σα να βρουχιούταν γύρω-γύρω στις κορφές λιοντάρια
σ’ άγρια σφαγή κι απάνωθέ μας οι ατσαλένιοι
γυρνούσαν γυπαητοί, γυρνούσανε ολοένα,
τον ίσκιο ρίχνοντας του Χάρου και το Χάρο
στα νύχια τους κρατώντας…
Αλλ’ απ’ όλα
είναι τρανότερη η σιγή π’ ακολουθάει
κατόπι από τη μάχη σα βαθιά μας
το μεσότοιχο της ζωής και του θανάτου
γκρεμίζεται κι ολόγυμνη η ψυχή μας,
θωρώντας ζωντανούς και πεθαμένους
να τους τυλίγη γύρα ένα σουδάρι (2)
μονάχα, το σουδάρι του χιονιού, δεν απαντέχει
σαν άλλοτε ένα ξύπνημα, μα κάποιαν
ανάσταση από σάλπισμα μεγάλο –
μια ανάσταση σε ορίζοντες που πρώτα
ξυπνώντας δεν τους ζούσαμε…
[…]
Mα οι άλλοι;.. Aκόμα είναι πολλοί αυτού κάτου;
Αυτοί που στο ζεστό τους το κρεβάτι
τρεμολογάν να ονειρευτούν το χιόνι,
μα απ’ τα παχιά τα στρώματά τους ξάφνου
πετιόνται ωσά βρυκόλακες να μπούνε
στον ψεύτικό τους τάφο να γλυτώσουν
μιαν έρμη ζωή, που οι ίδιοι ορίζοντές της
πλατύτεροι απ’ τον τάφο αυτό δεν είναι –
αυτοί που τρέμουνε του λαού τη γλώσσα
σαν άκουσμα σειρήνας;..
Πες μου φίλε…