Die mij droeg op adelaarsvleugels

Orgel: Kees Steketee
Sopraan: Gera van der Hoek
Sopraansaxofoon: Jolanda Tuma

Die mij droeg op adelaarsvleugels,
die mij hebt geworpen in de ruimte,
en als ik krijsend viel, mij ondervangen
met uw wieken en weer opgegooid,
totdat ik vliegen kon op eigen kracht.

Die mij droeg, een lied van Huub Oosterhuis vol symboliek. Een jonge adelaar op de rand van het nest, hoog boven een afgrond. Tegenstribbelend, je wilt niet, durft niet en je hebt iets met hoogtevrees. Dan een zetje, onverwacht evenwicht verliezend en met levensangst scheer je de onzekere diepte van het leven tegemoet. Een onzekere diepte van afneming van gezondheid, verdriet of rouw. Vertrouwen op een onderschepping door een moeder of vader als je (nog) niet weet hoe op eigen kracht...
Angstig, zenuwachtig met de vleugels heen en weer klapperend tot je doorhebt bij herhaling, voel je dat je zweven moet. Vertrouwen dat je gedragen wordt op de geest van de wind.

Pinksteren 2021, een nieuw begin na een pandemie die de gemeente van Huizinge de mond met een mondkapje snoerde. Voorzichtig. Uitvliegen, dat c-nest verlaten en vallend in vertrouwen, geloven op eigen kracht de toekomst tegemoet vliegend.