ρεαλισμός 4H2O - το dancehall του Κάφκα

μουσική: mono no aware // ρεαλισμός 4Η2Ο
κείμενο:
Κάθε προσαρμογή της ύπαρξης στην τέχνη της υποταγής είναι μια προσομοίωση ανυπαρξίας,κι εμείς εδώ ένα room service ετεροκαθορισμού,χυμένα μυαλά στη ρεσεψιόν,μια πανσιόν από λιβιδινικούς αποχαιρετισμούς βλέπεις κανείς δεν πειράζει το ξενο-δοχείο μας

χτυπάω το κουδούνι με το χέρι μου και απαντάνε τα εξαρτημένα αντανακλαστικά σου
σου φωνάζω πως «έχεις λίγο Παβλώφ ακόμα στο μπουφάν σου»
μετά χτυπάω την πόρτα με το κεφάλι μου κι απαντάει η αυταρέσκειά σου λέω «έχεις λίγο ντοπαμίνη ξεχασμένη στο γιακά σου»
μετά χτυπάω την πόρτα βάζοντας κόντρα το σώμα μου και το μόνο που απαντάει είναι τα παυσιπονά σου


εγώ απλά ήθελα να σου κρατάω τα μαλλιά όταν ξερνάς
εγώ απλά ήθελα να σου κρατάω τα μαλλιά όταν ξερνάς
εγώ απλά ήθελα να σου κρατάω τα μαλλιά όταν ξερνάς
εγώ απλά ήθελα να σου κρατάω τα παλιά όταν γερνάς

κάπως έτσι το τέλος θυμίζει παραλληλεπίπεδο
κι εμείς δίνουμε στον εχθρό μας από απόσταση βενζινοκίνητο φιλί
για να θυμάται το ταξίδι όσο η δεσποινίς με τα πισθάγκωνα δε συγκινείται και τόσο από το μέρος με τα φωτορυθμικά Nissan
όμως στην πραγματικότητα,η πραγματικότητα ΕΙΝΑΙ.
κάθε απόπειρα ερμηνείας της στο γλωσσικό σύστημα είναι σαν ένα ντελιβερά με μπλούζα C.I.A
εξασκώ στο πληκτρολόγιο τεχνικές CPR,για να είμαι έτοιμος για κάθε επικείμενη ηλεκτρονική σας αναρρόφηση,που προσπαθεί μέσα στην ηλεκτρονιακή απώθηση του κυκλοφορικού συστήματος να βρει αρχιτεκτονική εκφόρτιση όσο χαϊδεύω το powerbank του ασυνείδητου εδώ φανταζόμενος την πρώτη μεταμόσχευση αντίχειρα στο σύγχρονο εμβαδόν της επικοινωνίας βάζω το χέρι μου βαθιά ως το έντερο για να δω ποιος θυμίζει σ' αυτή την κοινωνικοποίηση πιο πολύ εγγαστρίμυθο ανεβαίνω στην ταράτσα,στέκομαι στην άκρη της και κοιτάζω στο κενό την τελευταία λέξη της τεχνολογίας

θα προσπαθήσω πάλι είπα
και τυλίχθηκα μ' αυτό το συναίσθημα σα να βάζω το villain
από την πίσω πόρτα
όσο η πίσω πόρτα βγάζει στα μάτια του πρωταγωνιστή
που προσπαθώντας να ξεφύγει
τρέχει προς την πίσω πόρτα.