Sadahzinia - Του Νεκρού Αδερφού (Μου) | Official Music Video

Subscribe here:    / @sadahzinia_official  
Sadahzinia - Του Νεκρού Αδερφού (Μου) | Official Music Video

Stream/Download:
Spotify: https://spoti.fi/3T09Z96
iTunes/Apple Music: https://apple.co/4c5NYhI
Deezer: https://bit.ly/4ca7av1

#Sadahzinia #TouNekrouAderfouMou #Τέμπη

Αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών που πριν ένα χρόνο ακριβώς δολοφονήθηκαν, και σε κάθε άνθρωπο που χανεται άδικα και ο χαμός του συγκαλύπτεται, όπως του αδερφού μου Ανδρέα - Οδυσσέα Τσιαμπόκαλου.

Στίχοι - Ερμηνεία: Sadahzinia
Μουσική - Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Πάνος Πενταρίτσας
Παραγωγή - Programming - Ενορχήστρωση - Φυσικά Όργανα - Μίξη: Νίκος Ξύδης
Analog Mastering: VU Productions / Νάσος Νομικός
Σκηνοθεσία - Κάμερα - Μοντάζ - Παραγωγή Video: Δημήτρης Ζωγραφάκης - 576 digital
Ιδέα σεναρίου: Πάνος Πενταρίτσας, Sadahzinia
Η ηχογράφηση και η μίξη έγινε στο Studio Paraga το 2024.

To κόμικ στην αρχή του κλιπ είναι από τις εκδόσεις του Κάμπου (2022), και είναι μια δημιουργία του AndriJ και Brain Mince. Eπεσε στα χέρια μας, την παραμονή των γυρισμάτων του κλιπ. Φίλοι του Οδυσσέα λένε την ιστορία ο καθένας με τον τρόπο του εδώ και καιρό κι αυτό το μοίρασμα του πόνου και της αγάπης είναι ένα αναπάντεχο δώρο. Ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους.
"...στου θάνατου το δίχτυ, πρώτα είμαστε ανθρώποι κι όχι λύκοι..."
(Ο "Άργος" στο κλιπ είναι ο σκύλος του Αντρέα - Οδυσσέα που ήταν μαζί του εκείνη τη νύχτα...)

Get involved with Sadahzinia:
Facebook:   / sadahziniaofficial  
Instagram:   / sadahziniaofficial  
Spotify: https://open.spotify.com/artist/4eSjY...

Get involved with Nikos Xidis:
YouTube:    / @nikosxidisofficial  
Instagram:   / nikosxidis  

Get involved with Panos Pentaritsas (Vomvoi):
Instagram:   / vomvoi_official  

Get involved with Vu Productions Mastering Studio:
Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?...
Instagram: https://www.instagram.com/nasosnomiko...

Στίχοι:

Ποια μοίρα το ‘γραφε βαριά και ποια μου το ‘χε γράψει,
στ’ ανόδευτα που περπατώ, στα δύσβατα που πάω
Εσύ να λείπεις κι εγώ ‘δω δίχως φωνή στη χάψη,
αφρούρητα όλα, απειθαρχώ, σε ψάχνω και το σκάω.
Κάνω το σύγνεφο άλογο και τ’ άστρο χαλινάρι,
το φέγγαρο για συντροφιά για να ‘ρθω να σε βρω.
Έρχουμαι εγώ (στον κάτω κόσμο) για να σε βρω
και να σε φέρω πίσω.

Μα ψάχνοντας σε στη θανή και στη σιωπή της νύχτας,
ανάβω φως μελωδικό κι αρχίζω προσευχή.
Να μη λυγάω τα χέρια μου πάνω σε φόβο ήττας,
προσεύχομαι από μέσα μου παίρνω σου τη φωνή.
Παίρνω τα όρη πίσω μου και τα βουνά μπροστά μου,
βραχνομιλάω στ’ άλογο για να ΄ρθω να σε βρω.
Σου λέω θά‘ρθω (όπου και να ΄σαι) για να σε βρω,
και να σε φέρω πίσω.

Σέρνω πληγή απ’ τον Υμηττό ως τον Αχέροντα εδώ,
ψάχνω το πέρασμα να βρω και αχνογελάς και λέγεις.
«Εδώ είμαι εγώ, πίνω της λίμνης το νερό και τραγουδώ
και ξέρω πιο πολύ από πριν τώρα κοντά μου στέκεις.
Σου λέω «φεύγουμε, ετοίμασαν οι φίλοι σου βεγγέρα,
στερνή φορά τα μάτια σου κι αυτοί κι εγώ να ιδώ.
Βρήκα το δρόμο (στον κάτω κόσμο) για να σε βρω,
και να σε φέρω πίσω.

Στη στράτα που διαβαίναμε αηδόνια κελαηδούσαν.
Δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά μήτε και σαν αηδόνια,
μόνο μ’ ανθρώπινη φωνή να μάθουνε ζητούσαν:
«Ποιος είδε φόνου οι φύλακες να κρύβουν την υπόνοια,
της δικης ο λερός βωμός να ν’ της αγάπης θύτης;»,
ρωτούν τ’ αηδόνια κι ήθελα τόσο να σε βρω.
Αν μείνει η λύπη (μονο) στον πάνω κόσμο τι να σε βρω
και να σε φέρω πίσω;

Πάλι μιλάς κι όλο γελάς και με κερνάς λουλούδια,
σαν του πατέρα μας τα μάτια σου όταν γελάν σφαλίζουν,
«Αηδόνια είν κι ας κελαηδούν, τ’ αηδόνια λεν τραγούδια.
Άστα να κόβουν τη σιωπή» - μου λες – «και τη σιωπή να σκίζουν.
Νεκροί είναι οι ζωντανοί στη γη αν η αγάπη λείπει,
πήγαινε εσύ, δος τους κρασί και θα τους βρω».
Μα δεν μπορώ στον πάνω κόσμο (πια) να σε δω
γιατί γυρίζεις πίσω;

Βάζω τον ουρανό κριτή, χίλιους άγιους μαρτύρους,
κείνη τη μαύρη τη στιγμή που τρώει σου τα σπλάχνα.
Αγάπης έγινε αρχή, μεταξένια κλωστή, διχασμός από μύριους ψιθύρους,
γκρέμια και ανοιχτά φτερά μες στης φωνής σας τη βράχνα.
Αλάλητη η βλαστήμια στης μάνας μας τα χείλια,
ανάστατη η καρδιά της τρομάζει τη λαλιά της.
Στο μυριανάθεμά της βοτάνια και ασφοδύλια,
μια μυστική ανάσταση σαν απεράντιος χάρτης.
Με γνέφια, και ψηλές κορφές, άνοιξες, καλοκαίρια,
οράματα ηλιοφτέρωτα, λογάρια κι αντιπροίκια,
στου σκύλου μου το βλέμμα δυο ολόφωτα αστέρια.
Δικός σου ο κόσμος – τράβα! Έμαθες την αλήθεια:
Στου θάνατου το διχτύ πρώτα είμαστε ανθρώποι, όχι λύκοι
πρώτα είμαστε ανθρώποι, όχι λύκοι.


#Sadahzinia #TouNekrouAderfouMou #Τέμπη